Onur BİLGE
Gölge varlık… Karanlıklar Prensi… Perdeli Yüz… Suskun Sultan… O/nur simadan beni mahrum bırakan zalim! Acaba zulmünün farkında mı? Farkında mı ne kadar görmek istediğimin? Birkaç saniye seyretmek için fırsat kolladığımın?
Seyyid Ahmed el Bedevi Hazretleri geldi aklıma… Yüzünü Afrika Bedevileri gibi örten… O cesur, atik, heybetli ve yüzü dayanılmaz nurlu kişi… Attab, Ebü’l Fityan… Hem seyit, hem şerif…
Otuz yaşlarındayken inzivaya çekilmiş, konuşmama kararı almış ve insanlarla işaretlerle anlaşmaya başlamış. O sıralarda gördüğü üç rüyada da kendisine:
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
