Onur BİLGE
Küçüklüğümden beri çamur oynuyordum. Bir defasında: “Çamurdan heykel yapacağım! ” diye tutturmuştum. Kocaman bir iskelet yapmış, ona çamur giydirmeye çalışıyordum. Fakat ben yapıştırıyordum, o düşüyordu. Yerçekimiyle bir türlü baş edemiyordum. Babam: “İçine saman karıştır. Saman, toprağın dağılmasını ve çatlamasını önler.” dedi. Toprak evlerin yapımında çamura saman karıştırılırmış. Öyle yaptım. Biraz daha başarılı oldum ama sonuç, yine de fiyaskoydu. Tuğlalardan heykelcikler yapmaya başladım. Bu, biraz daha yorucu ve daha az zevkli olsa da ortaya çıkan, bir şeye benziyordu.
Evde, biblolarımı koyacak yer bulamaz olmuştum. Daire şeklinde kestirdiğim cam parçalarını dörde ayırttırıyor, duvar köşelerine ve yan duvarlara çaktığım üçer onluk çiviyle raflar yapıyor, üstünü onlarla dolduruyordum. Daha çok, ağaç köklerini şekillendirerek yapmış olduğum bibloları zımparalıyor, gomalakla ispirtoyu karıştırarak vernikliyor, her biri için uygun birer kaide bulup, oturtuyordum.
Deniz kabuklarından heykelcikler; şapkalı, şemsiyeli kızlar, kediler, köpekler, kuşlar yapıyor, kuru boyayla boyuyor, cilalıyordum. Çam kabuklarından bebekler, hayvanlar, küçük hediyelik eşyalar; kargıdan kalemlikler, yoğurt kaplarından, siyah melon şapkalı adamlar, palyaçolar; kayısı çekirdeklerinden figürler yapıyordum. Elime ne geçerse şekil veriyor, değerlendiriyordum.
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum.
