Onur BİLGE
Virane de mahalle gibi kalabalıklaşmış ve ayağa kalkmıştı. Kara haber ne kadar çabuk yayılıveriyordu! Olay sıradan değildi. Sık sık rastlanan türden de değildi. Her duyan, haliyle etkileniyordu. Nasıl ve neden olduğu soruluyor, cevap alınamayınca tahminler başlıyordu. Adamcağız hakkında söylenenler bitmek tükenmek bilmiyor, herkes tarafından olayla ilgili ayrı bir senaryo yazılıyordu. Ne kadar duymak istemesem de çok yakınımda konuşuluyor, ister istemez kulak misafiri oluyordum. Aslında meraklı bir kızım. Öykü ve denemelerim için malzeme olacak şeylerdi bunlar ama aile içinde ve bir araya geldiğim arkadaşlarla daha çok dini konularda konuşmakta olduğumuz için gün geçtikçe günahtan daha çok çekinir olmuştum.
Güneş battı batacak… Akşam oluyordu. Herkes aynı hararetle olay hakkında konuşuyor, yorulmak nedir bilmiyordu! Bunun bir sebebi de dışarıdan gelenlerdi. Her gelen olay hakkında bir şeyler soruyor, bilinenler tekrarlanıp duruyordu. Akşamüstü Neşe gelmeseydi, kalkıp gidecektim. O, en yakın kız arkadaşım. Annesini kaybettiğinden beri daha da yakınlaştık. Kardeş gibi olduk.
Nazan da nereden duyduysa, koşup gelmiş, ahkâm kesmeye başlamıştı. Yeni evliydi. Eşiyle tartışmakta, ayrılma bahaneleri bulmaya çalışmaktaydı. Ayıla bayıla evlenmiş, asıl yaşıyla ilgili attığı yalanın ortaya çıkması yüzünden çıkan sorunları dedenin yardımıyla güçlükle aşmış, önceleri eşinden büyük olduğu için utanıp sıkılırken, sonra onu beğenmez olmuştu. Her fırsatta aşağılıyor, başkalarının yanında küçük düşürmekten çekinmiyor, sanki onu yaralamaktan garip bir zevk alıyordu. Belki bütün bunları, aşağılık kompleksinden yapıyordu.
Satarken güllerini,
Alırken alın terini.
Yırtıktı elbisesi,
Ayağında terliği.
