Onur BİLGE
Son zamanlarda, Virane’ye sık sık gelmeye başlayan Selahattin, yirmi dört yaşında, esmer, uzun boylu, zayıf, kamburca; iri ve kemerli burunlu, kalınca dudaklı, çukur çeneli, doğulu bir arkadaşımız. Yakınlarda oturmakta olan bir kıza âşık ve peşinde dolanmakta… O kadar ki okul falan umurunda değil, dersleri astı, akıbeti şüpheli… Bizimleyken bile bir ayağı bahçede bir ayağı dışarıda… Bir gözü içerde bir gözü kızda… Buraya geliş sebeplerinden biri Define’ye akıl danışmak, onunla dertleşmek, biri de kıza yakın olmak… Arada metrelerce mesafe de olsa o yakınlıkla avunmakta… Bize, özellikle Define’ye, kızın ilgisini çekmek, kendisini beğendirmek, sevgisini kazanmak ve onu ömür boyu beraberliğe ikna etmek için neler yapması gerektiğini sorup durmakta…
Yine bir içeri bir dışarı gidip gelmeler… Durduğu duracağı yok. Dedenin sabrı taşmış olmalı ki o insanın kanına giren yumuşacık tatlı sesiyle: “Yeter artık, oğlum! Otur şuraya! Bırak şu kapı pencere kollamayı! Başım beynim döndü yahu! ” dedi, Selahattin’i karşısına oturttu. Havanın Sıcak olmasına rağmen, anlatmak istediklerinin dikkatle dinlenmesini arzu ettiğinden olmalı ki hava akımı yapmakta olduğu halde sokak kapısını kapattırdı. Piposunu aldı, içindekileri masanın kenarına vurarak temizledi ve cebindeki poşetten aldığı bir tutam tütünü içine koyup, yakma denemelerine başladı. Bir taraftan, yarısı çoktan tarihe karışan düşük kaşlarının altından, çukurlarına düşmüş minicik kara gözlerini dikerek Selahattin’e bakıyor, ufak ufak kımıldamalarla, söze başlama niyetinde olduğunun sinyallerini veriyordu.
“Göz, bir yere alışmaya görsün! Takılır da takılır aynı yere! Takılır kalır! Öyle ki röntgenci sanmaya başlarsın kendini.” diye, bir giriş yaptı. Lafın kendisine olduğunu bildiği halde Selo anlamazlıktan gelmeyi tercih etti. Sandalyesinin arkalığına iyice yaslanıp, kamburunu düzleştirmeye çalışarak, sağ elini masanın üstünden dedeye doğru uzatıp, sözlerine destek yaparak:
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta