Onur BİLGE
Virane, arı kovanı gibi işliyordu. Fakat bunda Define’nin rolü büyüktü. Dinlenmek ve bir şeyler içmek için böyle, ara sokakta, çürümeye yüz tutmuş asırlık bir ahşap binanın rutubetli, küf kokan arka bahçesinde oturmaktan kim tercih ederdi? Fakat bahçeye gelenler, hayatlarından memnun görünüyor, gitmek istemiyorlardı. Dedenin acayip bir çekim gücü, bulunduğu yerin büyülü bir atmosferi, beraberliğin vazgeçilmez bir tadı vardı.
Üç tarafı, çamurla örülü taş duvarla çevrili, bir yanı heyula gibi ev… Duvarların üstü, pencereler hariç olmak üzere evin arka yüzü, her yer sarmaşıklarla kaplı. Kocaman bir çardak, gümrah ağaçlar… Kışın yapraklarını çekip güneşe fırsat veren, gökyüzünü doyasıya seyrettiren bu bitkiler, yılın bu zamanında sözleşmiş gibi yeşererek önlerine geriliyor, avuçlarını güne açıyor, sere serpe yayılarak egoistçe yaşamaya başlıyorlar. Sanki bilmiyorlar, her şeyin sonlu olduğunu. Bu zevk-ü sefanın da gün gelip biteceğini… O güzelim yapraklarını toprağa bahşetmek zorunda kalacaklarını…
Ağaç ki ne ağaç! Evle yarışıyor. Bu ne heybet, ne gurur! Engin ol gönül, engin ol! Henüz keşfedilmemiş, uç dallarına kadar çıkılıp küçültülmemiş. Oysa mümkün… Yeryüzündeki her yaratılan gibi her yeri keşfedilebilir ve fethedilebilir.
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
