03. Şarkı Şiiri - Habibe Merih Atalay

Bu gece bir cümle kurmalıyım…
bütün ömrümü o cümle özetlemeli.
Her başım sıkıştığında,
o cümleye geri dönmeliyim.

O cümle hayatımı kazandırmalı bana;
o cümle başarımı, mutluluğumu;
o cümle sağlamalı,
o cümleyi bulmalıyım;
bu gece bir cümle kurmalıyım…

“Aşığım ben her doğan güne,”
diye başlamalı o cümle…
“Aşığım ben her açan düşünceye,”
diye sürmeli….

“Aşığım gecelere..
aşığım hecelere..
aşığım bilmecelere,
bütün bilinmeyenlere.”

“Aşığım sorgulanmayanlara…
aşığım…”

meselâ;

“Unutmalıyım artık,”
diye de başlayabilir cümlem:
“Unutmalıyım, paylaşmazlığı.
Unutmalıyım sevilmezliği.
Aşığım ya ben unutmalıyım,
Aşık olduğumu bile.”

“Bilmemeliyim bilmeyi.
Aşığım ya dalmalıyım
A-şıklığım içine,
Tutmasın kimse,
geri komasın! ”

“Aşığım ya gitmeliyim,
aşığım…
gitmektir aşıklık uzaklara…
uzaklara… uzaklara…
u z a k l a r a...”

“koyverin beni aşıklığımın koynuna.”

“Aşığım dağ bayır koymaz bana..”

Sürerse hâlâ cümlem böyle sürmeli,
alıp beni üfürmeli.

“Aşığım bel bağlanmaz bana.
Kuşağım kefen bezden biçilmiş.
Kanım toprak, tastan, içimlik.
Aşığım beni düşüren tuzaklara.”

“Aşığım kollar durmaz kucaklamadan,
Aşığım sarılmadan.”

“Yol versinler bana,
geçip gitsin gönlüm hasret çekmeden,
uçup gitsin aklım
hesap vermeden.”

“Aşığım..”
derdim ben bu cümlede..
“Derdim yok artık”, derdim!
“Derdim Yok artık,
“Aşığım! ,”
demek isterdim…

Sürerse hâlâ cümlem,
“böyle: sürsün” isterdim,

“Sürerse hâlâ cümlem…”