03 haziran 1963 Şiiri - Caner Kaçan

Bir farenin çöplerden umutla yemek bulma heyecanını yaşıyorum içimde, geçmişi kurcaladıkça umut yerine hüzün kokusu alıyorum. Karşımda duran insanların bana karşı olan boş bakışlarını görüyorum onların içlerindeki yokluğumu hissediyorum, ben onlar için varlığın eskittiği boş bir liman mıyım, pas tutmuş, çürümüş, yok olmuş, biraz zamanlar o limandan neler geldi neler geçti, kimler kimler yükünü bıraktı ve gitti. Şimdi o liman zaman geçtikçe ölüyor çünkü unutuluyor. Belki günü geldiğinde hatırlanır varlığım, o gün ne sen duyarsın ne ben buradayım. Saatlere baktığın her an o saatlerde ömrümü eskittim, saniyeleri saydığın her gün ben o saniyeler içinde boğuldum günleri saydığın her anı toplasan senin parmaklarından fazla karanlığa hüküm yedim, verdiğin her aya ben asırlarımı sakladım, uyuduğun her gece ben sigaramla uyandım, güneşin sıcaklığını hissettiğin her sabah ben soğuktan üstüme bir mont attım, senin yürüdüğün yollarda ben yüreğimden izler bıraktım, senin güldüğün yerlerde ben gözyaşlarımı denizlere boşalttım, senin içtiğin yerlerde ben önünden geçen sarhoş adamdım, senin varlığımı hissetmediğin kalbinde ben yokluğunu urganım yaptım. şimdi sana söylüyorum umutla çabalayan fare, senin umutla yemek aradığın yerde benim niye kederlerim dolar taşar yüreğime? İnsanlara güvenme fare, sana verilen yemek bir idam mahkumunun son yemeği gibi olabilir belki inanmaz mısın ? yaşasaydın nasıl dokunurdun bunları söyleyen sözlerime