Onur BİLGE
Emir Sultan’ı ziyaret ettikten sonra oradan ayrıldık. İçinde bulunduğum ruh halinden çıkamadım. Caminin avlusu, gözlerimin önündeydi. Hayalimde, vaktiyle dershane olarak kullanılan yan yana yapılmış küçük odacıklarda yaşanan olaylardan sahneler canlanmaya başladı.
Odaların alçak ve küçük pencerelerinden birer birer içeriye bakıyordum. İlk baktığım sınıfta, yer minderlerine oturmuş, öğreticilerinin önüne diz çökmüş, rahlelerin üzerine koydukları Kur’an-ı Kerim’lerden okumayı öğrenen küçücük talebeler, minicik parmaklarıyla güderek harfleri birbirlerine bağlamaya çalışıyor, tertemiz ağızlarından çıkan sesler, petekten bal süzülür gibi ağır ağır damlıyor, incecik sesleri, külliyenin beyaz badanalı duvarlarına siniyor, ebedileşiyordu.
Yanındaki odada, kafa kafaya vermiş, bıyıkları terlemeye başlamış yeni yetme öğrenciler, tam anlayamadıkları bir konuda hararetle tartışıyorlardı. Diğer odada; nur yüzlü yetişkinler, ortadaki mangalın etrafında oturmuş, küllenmiş közlerin arasına konan çaydanlıkta kaynayan ıhlamurdan, doldurup doldurup içiyor, sohbet ediyorlardı. Bitişiğindeki odadan, güçlükle duyulan harika bir Kur’an sesi geliyor, içerdekilerden bazıları gözlerini kapatmış, kendinden geçmiş, huşu içinde dinliyorlar, kimisinin gözlerinden yaşlar süzülüyordu.
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum.
