Onur BİLGE
Önce Feride Hanım, sonra da Işıl derdini döktü, açıldı ama biz sıkıldık, şöyle bir dolaşım istedik. Define’siz olur mu! Yine ordu gibi kalktık. Nereye gideceğimizi kestirmeye çalışırken dede:
“Emir Sultan’a gidelim. Orası, tarihi bir külliyedir. Orada büyük bir zat yatar. Bir padişah damadı... Hundi Sultan’ın mübarek eşi... Ben ne zaman sıkılsam, hiç üşenmem, onu ziyaret ederim. Başucuna vardım mı huzur içinde kalırım. Ne kadar stresim, huzursuzluğum varsa bir anda dağılır, kapısından çıktım mı tüy gibi hafiflerim. Sanki dünyanın en mutlu insanı oluveririm. Onlar, öyle zatlardır ki dirileri gibi ölüleri de insanlığa yarar sağlar. Orası, bir huzur ve mutluluk mekânıdır. Haydi, çocuklar! ” dedi.
“Dede, orayı bize, emekli bir müftü tavsiye etmişti. Mutlaka ziyaret etmemizi söylemişti. Büyük bir evliya olduğundan söz etmişti. O zamanlar ben cami ve medrese gibi yerlere sıcaklık duyamıyordum. Mezarlıklar, içime kasvet veriyordu. Gitmeyi ertelemiştim. Bir gün Orçun’la Çekirge tarafından geliyorduk. Belediye otobüsündeydik. Sonradan sanat tarihi öğretmeni olduğunu anladığımız genç bir erkek öğretmen, yanına yirmi kişi kadar öğrenci almış, otobüse bindiler. Biz de sadece geziyorduk. Hiçbir işimiz yoktu. Orçun’a:
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum.
