Onur BİLGE
Virane’de, öğle yemeği sırasında, birinden birine atlayan düşünceler içindeyken, o sokakta oturan, alkolik ve gece hayatı olan birisiyle bir evlilik yapmış, eşinin kalp krizinden ölmesi nedeniyle iki erkek çocuğuyla dul kalmış, Feride isimli, Merinos Fabrikası’nda işçi olarak çalışan, yirmi dokuz yaşında, vaktinden önce omuzları çökmüş, adeta dünyadan elini eteğini çekmiş, ev ve iş arasındaki çarka kendisini kaptırmış, çok sevdiğimiz bir ablamız çıkageldi.
“Selam! .. Afiyet olsun, çocuklar! Kaynanam seviyormuş. Para vermiyor, o başka...” diye gülerek içeriye girdi. “Nasılsın, dede? Çocukları uyuttum da ‘Şöyle bir bakıvereyim, ne yapıyorlar? ’ diye geldim.” Define:
“Aleykümselâm, Feride! Nerelerdeydin sen bakayım? Gel şöyle! Anlat bakalım! Nerelerdesin, neler yapıyorsun? ”
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum
Büyüdükçe büyüyor gözlerin
Ben sana mecburum bilemezsin
İçimi seninle ısıtıyorum.
