02 Mankurt İşkembesi İşkencesi

Züldar Begüme Yirmi Altıncı Masallama
26a/:
Ey Zül...
Eskiler harp derdi,
Şimdikiler savaş...
Savaş ve ölüm iki kardeştir,
Eştir kıyımına mazlum canların,
Anaların yürek tandırında harlanmanın,
Ne tadı, ne acısı, ne de kokusu bilinir...
Can akar Zü...
Çıkmaz can.
Çıksa da hiçbir şeye benzemez kokusu.
Yalnızca 21 gram eksilir bedenden. Ne senden, ne de benden bir şey alır can alan. Ya Zü? Biz veririz. Altın tepsiler içinde hem de. İşte ölümdür bu. Su sanki. Çıkmaz akar... Can boğazdan çıkar, denir de... İnanma. Ateş üstten yakılırmış meğerse. Yani can ve ateş... İki düşman. Ama yine de iki kaderdaş. Savaşta oyalanan at, aslında kafasına mankurt işkembesi geçirir de habersiz kişner kışta, kıyamette. İşte bu nedenle bir gün ben de türkü yakacağım kendime. Ve elime yemen kınası... Oyun sırası belki bana da gelir o zamanda. Bir tartışma çıkar belki Hanya'da, belki Konya'da. Bu tür münakaşalar idman sayılır muktedir olana haddızatında. Zaten sık sık çıkar Bozok'ta Celal amcaların başkaldırısı. Belki de şu kadar yüz kere. Sonuç? Boş ver be Züldar. Böyle zamanlarda baba dostlarına sığın. Akıllı ve bilge olanlarına zahir. Onlar seni uyarır. Kayırır seni bin kişilik tımar sipahileri. Biz insanız, onlar da insan. Ancak bu kadar yakın olman doğru değildir dağlara. Yakınlık gösterilmez, görülür. Seni sevdiklerindendir yakılan türkülerin nakaratı. Ama şiir ilinin ölümsüz burcundasın sen ey Züldare.
Bilmezsin Zü can.
Neden 21 gram eksilir vücutlar ölüm ardından,
Savaşta oyalanan atı,
Kafasına mankurt işkembesi geçiren celladı,
Bozok'ta Celal amcaların başkaldırısını,
Bin kişilik tımar sipahilerinin savaş ardı yasını...
Bilemezsin.
Bilir misin yoksa Bozoklu Celal amcaları Züldar kız?
Ah tarihsel hırsız!