02 Haydutlar da Merhamete Gelir

Züldar Begüme On Birinci Masallama
11a/:
Vah vah Züla...
Rahatlat ey kız kalbini.
Rahatlat artık örselene bedenini.
Bitecek belki de bin yıl süren yaşamın.
Ama işte o an başlayacak korkunç yalnızlık.
Üzerine yağan yağmur ve ağan bulut ağlayacak.
Başını yakan yıldırım haritanı çizecek.
Beyninden gönlüne yol çizilecek.
Bentler yükselecek yüreğine.
Sellerini tutacak duygularının...
Bitti işte be Zü...
İstediğin bu ise yaşamın ulu ihtiyarından.
Al ve çal yaralarına,
Merhem niyeti ile...
Yani Zül, karar anıdır şu an. Böyle durumlarda tespihin kopar ipi. Bıyıkların kaytanı çözülür. Diyar-ı güman tozar. Tarih konuşmaya başlar. Olan muharip Katkanilere olmuştur iki yüz ellinci sahifede. Beni, seni ve kralı kandırıp kaçmışlardır. Elimizde bu aptal Şah-ı Kaşahhan kalmıştır sadece. 'Onu öldüreyim,' de. Ama 'Öfkemi yatıştırayım bari,' diye söylenme. Yatışmaz. Sivrilir an be an. Yontulur her dem. Emir Sümulkoğlu, acıyla kıvranarak: 'Birazcık sabredin,' derse vardır bir bildiği. Nasıl olsa elimizde bedevilerin yaktığı kına. 'Lütfen acıyın bana,' diyene ister acı, istemezsen acıma. Çünkü bulunur bir türkü söyleyen ölülerin arkasından. Haydut Naseri merhamete gelerek, parmaklarını gevşetir. Birazcık rahat nefes alır naturel yapı. Şah-ı Kaşahhan şöyle düşünür o an: 'Bir kazadır başımıza gelmiştir. Oy oy oy! '
Ama şiir ilinin ölümsüz burcundasın sen ey Züldar.
Bilmezsin ki Zü can...
İpi kopan tespihi,
Konuşmaya başlayan tarihi,
Elimizde kalan aptal Şah-ı Kaşahhan'ı,
Acıyla kıvranan Emir Sümulkoğlu'nu,
Merhamete gelen haydut Naseri'yi,
Başımıza gelen kazayı...
Bilemezsin bunları.
Bilir misin yoksa Emir Sümulkoğlu'nun acısını Züldar kız?
Ah hırsız!