02 Doğar ve Ölür Beşeroğlu

Züldar Begüme Altıncı Güzelleme
6/:
Hayal ülkemin begümü Züldar:
Bir zamanlar bir begoğlu tanıdım,
Elleri harman, gözleri tandırdı.
Arabi'den Füsus,
Zemheri'den kar ve buz okur,
Kendi adınca mersiye dizerdi imamenin altına,
Yedi katına ağardı bazen göğün,
Oralarda seni arardı benim adıma...
Ya Zü...
Onun gözü tandırdı ya,
Ben de ondan aldım tarlalarımdaki ayrık kökünü.
Say ki şu yanı göğ ekinse,
Bu yan anızdır yüreğimin bu yüzden.
Ve o yüzden aynı anda doğar ve ölür beşeroğlu.
Ya yaşananlar diye sorma bana,
Yaşanan bir şey yok ki devran aynalarında,
Onun için çark eder Mevlana,
O nedenle güneş doğar ve batar dönerek.
Ey yeşil ardıç iğnesi kız Zül...
Yani pek de yeşil çayırlık sayılmaz sevda.
Bir yanda gurub kızıllığı, öte yanda karanlık.
Rahatla ey Züldar kız rahatla artık!
Yakında bir yerlerde ve bir anda bitecektir,
Erbabına bin yıl süren yalnızlık.
Eğer en yalnız olduğunda beynimizin sol lobunun,
Ve üzerimize aşağı ağan yağmurlu bulutsa,
Omuz başlarımızı yakan yıldırımıdır halaskaranın.
Bundandır her daim kurtulma umudumuzun yeşil kalması.
Yani begümler şahı Zül...
Beynimizden gönlümüze yol çizen şimşek,
Sana suysa bizim kanımızdır damarımızda.
Bent olabilirsen yüreğimize, daha ne deyim?
Sellerini tutarak kovala sevdanı,
Çünkü... Çünkü... Çünkü...
Cibril'le senkrona keser gökyüzünde kozmik hız,
Sen ey begüm kız...
Şiir ilinin ölümsüz burcundasın.
Arzın semaya hurucundasın,
Yıldız yıldız...
Ah hüsbanik hırsız!