02 Adıyaman (Yol Ayırımı)

(02) ADIYAMAN’dan geçer Nemrut dağının yolu,
Taşlıktır kısmen yolu, hem sağı, hem de solu.
Çıkmak için can atar, hem kızı, hem de dulu.
Doğdu mu güneş, sanki olur hayat okulu.

(02) ADIYAMAN’dan geçer, Menzil köyünün yolu.
Araçlar geçer hep insan, ihsan dolu dolu.
Bu yol ki; dertli insanlara muhabbet yolu.
Ummana karışır, giden her Allah’ın kulu

(02) ADIYAMAN isteyene yolların adresi.
Narince’de gelir seçim yapanlar nefesi.
İsterse gider Nemrut’a, tarih felsefesi.
Ya da Menzil’e diye, duyar yüreğin sesi.

Meftunu olmuştur, bütün dünyanın insanı.
Herkese birdir bir, o dergâhın tek lisanı.
Muhabbete doymazsın, bir görürsen o canı.
Nura gark olmuştur, görsen o cennet mekânı.

(02) ADIYAMAN’da tarihe, Nemrut Dağı yeter,
Kurtuluşa ümitte, Menzil Dergâhı yeter.
İnsan olana, insanın muhabbeti yeter.
Dergâhı olan bir Menzil’de, yek Allah yeter.

ADIYAMAN