02:12 Şiiri - İzzet Bilici

Bir yol var mıdır dersin?
Gece bu vakit kendi iç savaşında buhran
Uzak ve denizaşırı uzakta
Hem hasret dolu
Hem de bütün kalabalıklar içinde en tekil
Bir yol var mıdır dersin sesler içinde?
Berrak bir akarsuyun yatağı
Yıkanmış bir çakıl taşı

Gidişin bir bıçak gibidir cümlenin ortasında
Dilim yırtıldı
Biliyorum niye
Biliyorum bu kaç kez, kaç adımdır

Böyle olmamalıydı Dünya
Kolumu çekiyor kapılar
Açılır gibi oluyor
Beşinci ve son
Yırtılır gibi olmuyor atları öldüren mevsim

Bekle diyor bekle! ve bitiyor konuşma
Böylelikle tükeniyor insan

Hele azar azar çoğal
Adım adım yaklaş
Birer gıdım sev
Yağmur durur
Sözcüklerin paçaları ıslanmaz
Yoksa soğuktur
Duvarı örülmemiş bir inşaat soğuk
Cadde boyu soğuk
Gece soğuk
Sizin evin karşısı soğuk
Bırakırsan elim soğuk
Bıraktın elimi
Soğuk burası
Güneşin eteğinden tutmak istiyorum

İkimizi aynı anda görecek
Aynı anda bakmışız bir erik ağacına
Kalkıp küçük ölçekli haritalara sığınmışız
Konuş!
Kaybediyorum savaş alanında

Yarını varsay
Ya da çok öncesini hatırla
Uzayan tırnakları ve paldır küldür yıkılan zamanı...
O da olmadı ölümü anla
En çok bizim için hazırlanmış olanları...
Ben kendi elimin beşinci parmağındayım
Sadece endemik bir bitkiye yenilmek istemiştim

Bir yol var mıdır dersin?
Sekip durmayan...