02-04.00 Şiiri - Nurullah Kütükçü

Düz ayak gecelerde, dümdüz gecelerde,
Yıldızların parlak, gökyüzünün berrak olduğu bir gecede,
Gölgesi arşından büyük dumanlar soluyorum,
Sigaramı ciğerime çektiğim her yalın, kuytu köşede.

Adının beş harfini tekerleme yaptım dilime,
Gözlerinden başlıyorum,
Dem vurarak bitiriyorum.
Gözdem.
Gözümün Nuru.

Göz açıp kapayıncaya kadar geçmiyormuş zaman,
Göz görmese de gönül katlanmıyormuş, bir müddet.
Göz değmesin diye taşımıyorum fotoğrafını yapımda,
Gözlerim dolu, alıştım baktıkça yalnızlığa.

Şimdi,
Sen uyuyorsun gecenin ikisi yatakta,
Ben senden yüzlerce kilometre uzakta.
Sen en bereketli rüyaların içinde,
Ben küçük bir kulübede, nöbette.