01Yetmezsin Ölüm Şiiri - Ahmet Yozgat

Yetmezsin Ölüm

1/:
Ölüm...
Ay ölüm,
Zifafı bir tek yaşanan,
Karanlığın saklı gelen gelini...
1/a:
Gün olsa harman yerinde canların...
Çömelse karamelek pınarımın başına
Narlı arzum üfürse ateşten saatleri
Canım damar damar sızsa toprağa
Ve kırılsa, tuz buz olsa beni tutan aynalar
Uzaktan bir kırık tel
Ağlasa acıların bölük pörçük kervanında “Oh, aman! ”
Damla damla can dökülse ağzımdan
Bir kanlı koton kefen bürünse anılarım
Nesebim batsa yedi kat, yok olsa dölüm
Sen, sen, sen! ...
Beni yok etmeye yetmezsin ölüm.
2/:
Ölüm...
Oy ölüm!
Sevdası koyu karanlık,
Nefreti ak kefen… Gelişi bir anlık...
2/a:
Kırılsa zemherinin sivri buzları
Serçeler kanatsız yemlense yağmurlardan
Zaman denen orospu atlasa küheylanlara
Kırbaçlar şaklasa cümlesine günlerin
Dünya dolu dizgin... Takvimler kıraç...
Ak, aç ve kırılgan zülüflü sufi güzeller
Diz çökse gecenin kanatlarına
Kazanlara doldurup elem, acı, ağıt ve hüznü
Ellerimi gömseler ve verseler senle el ele
Nesebim sürülse cehennemlere ezilse dölüm
Sen, sen, sen! ..
Beni yok etmeye yetmezsin ölüm...
3/:
Ölüm...
Vay ölüm!
Gecelerin prensi, korkunun adı,
Ya da kaçışan sokakların affı olmaz celladı...
3/a:
Koyver sesini on yaşımın üstüne
Kapıp sultasını ağlayan diyarların
Dayan ağzımın eşiğine bir tiranik edayla
Çöllerime derin ve karanlık kuyular kaz
İnce uzun tünellerden taşı başımı
Uzat uzat sonbahara... Veya kısa tut hicranımı
Ateşlere harman et saçılgan saçlarımı kökünden
Sulara sar yar diye tenimi kandırarak
Asfaltlarda yay üstüme gazeteleri
Yarıl şahdamarımda narı cehennemlerle
Nesebime sürgün yaz volkanik ayazlara.
Buz kessin ağustosta tandırda dölüm
Sen, sen, sen...
Beni yok etmeye yetmezsin ölüm...
3/b
Gülüm...
Gel artık vazgeç bu sevdadan…
Ruhumu yok etmeye yetmezsin ölüm...