01Oğul Ey! Şiiri - Ahmet Yozgat

1/:
Ey oğul! ...
Her alnına bastığım kırmızı benek
Bileğimden doğurduğum hüznümdü.
Ve o gün...
Yorgun toynaklarıyla... Fırlatan seni
En zarif yerinden... Delip gökleri
Beni de terkisinde taşıyan manevi attı
Var say kanattı yüreğim seni oğul ey! ...
2/:
Oğul ey! ...
Görünmez tekerlekler böldü sancımı
Kendi elemini doğurdu anaç acım
Küçük bir yıldızı kavrayan avcun ise
Uzandı kahırgam annenin memelerine.
Ve ak düşen umutlarına ömrün…
Küheylanlar eşindi Samanyolu’nda
Mor tepeli horozlar türküye durdu
Ve o gün...
Gecenin kısır karanlığı,
Ak şafağı beyaz bir çarşaf gibi doğurdu
Yani o gün...
Bezmimi delen manevi attı
Var say kanattı yüreğim seni ey oğul!
3/:
Oğul ey!
Süt doldu çölün çatlamış çukurları
Yuvarlak tepeler ağladı birden
Yaşamın bileğinden... Kavrayıp kanlı ölüm
Düğün dernek kurdu mezarlıklara.
Ve oğul...
Nokta düştü... Son cümlenin sağına
Asumanın kınalı parmakları.
Ve o gün...
Işkırlağına bürünen manevi(y) attı
Var say ki kanattı yüreğim seni oğul ey! ...