01Bir Gamlı Çobanın Öyküsü

1/:
Ak düştü dağların yeşil saçına
Oturdu salt gamlı çoban
Umudunu gömdüğü kabrin kıyıcığına.
İnce ve eğri izli tekerlekler geçti yanından
Hüzünlü çizgiler çizerek arkalarına...
Acıyla koyun koyuna yatan ceylanlar
Yüreğinden vurgun ezgiler kuzuladı
Dağların sırlı koyaklarına...
Gördü...
Gözleri erdi sonbahara...
***
Kavalından ağladı salt gamlı çoban
Döllendi şiirin şırlayan olukları
Fitili sevinç olan fenerler söndü...
2/:
Kına yaktı dağlar yeşil saçına
Yaylalar kösnük utançla gölgelendi.
Ne fidayda ıslığı çaldı ilkbahar
Ne de sonbahar silkti çıkınını yavaşça.
Dayayıp gamlı çoban kırk yamalı sırtını
Feleksiz damlalara…
Yağmurları dinledi kulağının ardına soktuğu şiir
Gamlı çoban buram buram bıyığından terledi.
Üfleyip bir uçtan uca
Damağı zehirden acı kavalını...
Derdi...
Memleket sofralarından hüznünü
Ve parmak uçlarından ağladı gamlı çoban...