01Ben Fermanım Kösem’e Şiiri - Ahmet Yozgat

1/:
Biri bendim o tarihi fedakârın
Diğeri resimlerle konuşan sağır...
***
Elimizde kaderin kalın kalemi direnmede.
Çizerken üstünde seyrettiğimiz,
En kestirmeye kestirmeden ulaşan yolu.
Kement atıp bağını kopartmış,
Dörtnala kaçan efsunlu hayallerine,
Sıyırıp kınından çağlar sonrası,
Öfkesini muharip edasıyla saplayıp bir bedene.
***
Bulutlar gökgözümde,
Devlet devlet ağlıyor yine.
Ben fermanım kaderimde Kösem’e...
2/:
Biri bendim nöbetteki cefanın,
Kulağımın az duyması ondandı.
***
Ceng davulu çalanda doğurdum yalçın hırsı.
Diğerini o anda teşhis etti gözlerim.
Evet oydu bir gözü kara, diğeri doğuştan şaşı.
Koyup döşümü yararak, yürek yerine,
Kaskatı ve yumruk iriliğindebir Necefli taşı,
Ve bulayıp kızıl kana gömerek bir bedene.
***
Bulutlar gökgözümde,
Devlet devlet ağlıyor yine.
Ben fermanım kaderimde Kösem’e...
3/:
Biri bendim o enderunlu cefakârın,
Diğeri denizlere işeyen oğul.
Ve ressamlığa özenip on altısında
Griye boyayan canını aşk turkuazının
***
Oturup o ve ben bir sarı sahilde,
Cefasını çeke çeke yaratılışların,
Bandırıp lokmamızı ummanların tuzuna,
Ve sürdük göz pınarına tek gözlü sevdaların.
Altımıza serilen yarınların aşkıyla,
Hicranın göbeğinde bir mezar kazıp,
Süruru diri diri gömdük derine ta derine.
***
Bulutlar gökgözümde,
Devlet devlet ağlıyor yine.
Ben fermanım kaderimde Kösem’e...