01 Zaten Sondu Bu Tren Şiiri - Ahmet Yozgat

1/:...
Var git kendi kaysamış mağarana,
Hülyamın zamanı donmuş zındancısı,
Ömrümün volkan gözlü yalancısı…
***
Vaktim dar... Son zaten bu tren de...
Ki o da kalkmada,
Bitmez ayın perşembesi girende…
Arkamda bıraktığım her şeyse
Unutmada istasyonun tahta oturaklarında beni.
Ben de unutmadayım.
Gerimde kullanıp attığım her şeyi,
Cihanın çelik kabaralı taş kapılarında...
***
Var git kendi sularına artık...
Adriya’nın yapay sesli sireni,
Ve yüreğimdeki Marmara’nın ateşli semenderi,
Yani sevdamın kor yataklı hancısı,
Tüm ömrümün volkan gözlü yalancısı,
Aramayın artık son kompartımanda beni,
Ben artık bulutlardayım...
2/:...
Var git artık...
Kısır kadın hırsıyla dolu kendi zındanına.
Sevdamın gönlü donmuş gardiyanı,
Yani ömrümün krater gözlü yalanı...
***
Önüm beni dağlara uluyan hasret bayrağı,
Ardımsa sahibini unutmada zaten vefasız sevda gibi
Düzüne bir ömür kurduğum cihansa
Kendi berduşluğunda ıslık çalmada
Takvimimin yaldızlı vadilerinde daha da vahim durum,
Yumruk başlı ama kıçları kocaman devler oturmada.
Bak ve duy ey semender...
Şedid kurtlar ulumada salyalı arzularıyla,
Suriye’min mayınlı hududunda.
***
Var git kendi kuytularına zamanı yontan dülger,
Ve sevdamı çalıp döşümden Bizans’ta mezata süren
Kanlı kahpe pazarlarının açgözlü satıcısı,
Aramayın artık son kompartımanda beni...
Ardımca sıralı olan her şeyi
Ölümleyin uyutmadayım zaten bu son istasyonda.
Sürmeyin izimi ey Everest’in şedid kurtları.
Şimdi Suriye’min mayınlı hududundayım,
Ben gayrı bulutlardayım...
Bereketli yağmur diyerek,
Sıkıp ruhumun lahuti iklimimde umarsız kibirimi...
Ruhumu kozmik ateşlerde kurutmadayım...