01 Ucunu Düğümle Düşünün Şiiri - Ahmet Y ...

1/:
Yol arkadaşıydık Kasım'la…
Gülmek mesleğiydi sayın ki,
Kızardım:
'Kahkahaya ah çeken…' derdi Kasım;
'Yoldaş, bil ki bilmez mutluluğun sırrını.'
Hüznün parmaklarından her daim kahır damlarmış,
Avlarmış elem, sınırında gezinen seyyahı gafili.
Akşamların yıldızlara uzanan dikeni ışığa batarmış,
Satarmış, acının bereketine banan kendi ruhunu bile,
***
Yol arkadaşıydık Kasım'la…
Bilmek, mesleğiydi sayın ki onun.
Görmek gerekti bilgiye kayıtsızlığını,
Onunla bilirdim, bilemediklerimin sayısızlığını.
Gah şiir söyler, gah her adımına felsefe dolardı,
Salardı 'avazeyi Yunus gibi aleme…'
Yüreğine yazdığı şiirler içer sarhoş olurdu,
Anlatsa da tarih bizatihi yaşadıklarını yaşlıdır yanılır,
Ancak Cemal yanılmaz bir Heredot'kesilirdi,
Anlatırdı, anlattıkça ne biter ne eksilirdi.
Rüzgarlara söylediği aşkın sırrını unutmamak gerek,
Kadim geleneği tekellüm ederdi, aksaya aksaya giderek.
'Yalanların da bir gerçek yanı vardır,' derdi şaşkınlığıma bakıp,
Bazen de kalkıp ağlardı hiç gereği yokken,
Her sabah erken kalkar duaya dururdu,
Her 'amin'de bir damla ağlar,
Her şükürde yağmur olur yağardı.
Duyabildiğimiz ne kadardı bilmem,
Su damlasındaki sırdı Kasım'ın aslı,
Paslı bir asa taşırdı nasırlı ellerinde,
Yüreğinde uzak bir erek,
Bazen benden ve kendinden uzaklaşırdı dövünerek.
2/:
Yol arkadaşıydık Kasım'la…
Felsefeye dalmak mesleğiydi sayın ki onun,
Bazı baharlarda bakınırdı çevresine:
'Dalların çiçek açmayışı nisanın vefasızlığındandır,' derdi.
Ve bana dönerdi acıyarak:
' Aç dallara konmuş kuşların tüyleri yitirir uçuş yeteneğini,'
'Kulaklarına ses istiflemen a yoldaş…'
'Bil ki, yalnızlığında sohbete dönüşmez kişinin.'
'Ya, kıymetini bil eşinin…'
'Ya da ucunu düğümle düşünün…'
***