01 Son Yolcu, İlk Yolculuk

1/:
Ayın bu yüzündedir kerem,
Keremin yüzünde harlanmış maral ve ışıklı sevda,
Ve güneşin gözlerindeki nükleer yaşlar,
Ataşlar, düşer son kertede son yolcunun döşüne,
Düşüne bir dudaksız keman girer,
Erer arzusu kamberi düğünlere…
Al küheylanlar gibidir son yolcu bu milatta akın akına,
En uzaktaki gölge gelir aklına…
Ne öncüler salar aslından evvel,
Ne de yakına gelir unuttuğu eski kumrular.
Afsun ile dil dökse de ona son yolda son ulular,
Vurur geçer topuğunu aygırının karnına…
***
Yavaş yavaş görür ya develer serabı çölde,
Ve o gün öykünür ya, kendi kendine mekanın dibi,
Ve de zamanın kalbini delen buhurlu takvim,
Her bir yüzünde alemin lahuti çiçekler açar,
Geride gülyağların uçan kokusu kalır,
Uçar son yolcunun ilk umutları,
Bulutları nem kapar,
Güzergahı yol yiyen develer alır…
2/:
Ölümcül sevdayı anar son yolcu,
Ardı sıra kan revan ve çıldırmışlığı yaşar bir aslan,
Damıtık dudağında hırs, topraksı felekler iz sürer,
Yavan gözlerinden akan kandır, zamandır tutkusu onun,
Gönlü avucuna sığmayan her an,
Vatan olur ve sığar parmak ucuna,
Sevdalı bir gidaşattadır şimdi o yolcu,
Hem mazlum, hem olabilir katili her kertenin,
Tabii ki, zalim-i abayanı hem de kendi kendinin,
Bir deli coğrafya serilir yalın ayak altına,
O gün yüzünde sarışın çiğdem açar yolcunun,
Şakaklarından dehşetengiz çavlanlar akar,
Benimse bir gözüm dostta, öteki düşmanda kalır,
Alır beni de terkisine son yolcu,
Dudak dudağa ilk yolculuğuna çıkarır…
***