01 Leyla'nın Umurunda mı Işık?

1/:
El ele olmak başka,
Benzemez bir birine koyun koyuna olmak...
Söyle ey haralarda çıplak atlara binen dilber,
Bu sefer şaşırma sırası kimde?
İşte son firavunlar da geliyorlar sanırım,
Beynimizin derinlerinden hayretler vilayetine.
***
Hangi zamandaydık?
İsis'çi değil miydi bu kadim uygarlık?
Vaktoğluna soruyordu bühl bir eda ile insanlık:
Ne? Kim? Ve Ne zaman? ...
Ancak çıplak atların yarı üryan dilberi:
Değildi, diyemiyordun bu kez niye.
Çünkü ben bir Yukatan piramidindeydim!
Diyordum ki eyva ey aşk taşıyıcıları,
Bu yol ancak Harappa illerine gider benimle.
O şaman dinliyor ve dolduruyordu yitik tarihleri,
Ağzı varaklı sırça kupalara,
Ve biz de içiyorduk şırayı,
Ve o krono şerbetini yüreğimizle.
2/:
Kervanlar soru denklerinin altında,
İki büklüm bir yaşamı sırtlanmışlardı:
Ne idi dini Hermes'in mesela?
Ya da neye inanırdı Aristo,
Fisagor dinsiz miydi yoksa?
Ne? Kim? Ve Ne zaman? ...
***
Onlar birer azizdi oysa antizamana göre,
Ve sayılara taparlardı akademyalarında.
Ancak kendilerini halkalayan aydınlığın,
Nereden geldiğini merak ederlerdi,
Her zaman kilisedelerdi,
Ve ölüdeniz tuzcusu hordinyanlarını severdiler.
Yalnızca ölüler şiirlerini dinlemezlerdi...
3/:
Ancak Leyla'nın umurunda değildi ışık,
Aslında, maksat zaman veya sayfa dolsundu.
Oysa,
Yüreğimize doldurduğumuz bizim,
Bir öfkeli yağmurdu,
Ve aşkın son anlarında duyulan,
Arsız pişmanlığın adıydı şiir.
Ve ılıman bir kadındı...