01 Kır Saçlı Hakimin Son Hükmü

a/:
Burası Kenan...
Yusuf’um bir türkünün nakaratına kazılmış kör kuyuda.
Körüm ve kör karanlıkça yediliyorum,
Beynim yakaza halinde yalın süvari,
Suvari ve çağıl çağıl akmada sevdanın bitimbaşına,
Her yaşına bin bir yılı daha ulayarak istemeden.
Dağların yamacında derin derin ayak izlerim,
Lut’tan kaçan lahuti bir klanın içindeyim,
Bir an bile bakamam geri...
Gözüm yanar dönemem asla arkama,
Bir kor gibi düşmüş geçmişim gri tabana.
Üşüşmüş her anı...
Toprağa mıhlı tenekeden zamanın kenarına.
Yarının flu insafına terkedilmiş,
Başıboş süvariler gibi deli bozonlar.
Onlar ki sarışın taylara binip zaman mekan ikileminde,
Safran gibi savrulur ve sarışın toz olurlar.
***
Ey dağlara bağdaş kuran,
Kır saçlı hakim...
Kır yazgıyı! ... Bük kalemi kırılsın....
Yarılsın orta yerinden bozon adlı o ışıklı çizgiler,
Ve bu devetüyü beyzi karpuz tam ekvatorundan.
Tuz buz olsun kristal zaman.
Anılarım yok olsun kederlerimizden...
Ben ve sen ey kır saçlı hakim,
Vaz geçelim maharetli ellerimizden...
b/:
Burası Kenan...
Yusuf’um bir türkünün nakaratına kazılmış kör kuyuda.
Işığı bir taylasan gibi giyinen,
Ahir zaman atlıları geçende şiirimin yaylalarından,
Belki çöker, boyutlara köprü olan bozonlar güzergahı.
Ve daracık zamanın ergen kız gibi beli.
Eli koynunda ve suskun şahmaranlar misali,
Nazını alnına sürünmüş bir dehr gelini,
Kevkeblere el basar mushaf hükmünce.
Mutlak kader içinde terkedilmiş,
Başıboş küheylan sanki deli bozonlar...
Onlar ki çelik delen sivri taylara binip,
Şıhaplarla şahlanır ve küf rengi toz olurlar...
***
Ey hilâlin ezeli tapusuna sahip,
Yıldızlara aşina diller döken,
Kır saçlı hakim...
Kır yazgıyı! .. Bük kalemi kırılsın...
Samur maşlakhalarla sarmalansın,
Kırda çiğdem misali ipincecik belinden,
Bu geçmişi soluk sarışın ve geleceği keskin hilâl.
Lâl olsun zaman.
Yok olsun ta ezelinden kahpe devran...
Ben ve sen ey kır saçlı hakim,
Vaz geçelim ikilemi emziren yüreklerimizden...
Bir yudum daha buyurmaz mısın ey cihan
Hayali adaletimizden...