01 Kendimi Öğütürüm Un Diye

1/:
Panikte bir yaralı karaca gibidir Yunus,
Mevlana bir yanı yıkık değirmenin,
Asırlardır süregelen kozmik dönüşünde...
Bense karaca sever bir değirmenciyim,
Kendimi öğütürüm un diye,
Yüreğimdeki Karaca'yı beslerim...
2/:
Panikte bir yaralı karaca gibidir ya Yunus,
Bir Taptuk’a gebeyim ben belki de,
Saklıyorum belki de alemden bildiklerimi.
Ve eflatun bir sır gibi son saltanattan kalan içrek tarihi.
Çünkü ben karaca sever bir değirmenciyim,
Kendimi öğütürüm un diye efendiler,
Yüreğimdeki karacayı beslerim...
3/:
Ve ben ilk kez yalnız kırgınlığıma ağlayan,
İki çift göz gördüm,
Son düşümün ücra bir adresinde.
Diktim iki çiçek gibi ellerimi gökyüzünün altında,
Mevlana’dan arta kalan bir saksıya.
Çünkü ben karaca sever bir değirmenciyim,
Kendimi öğütürüm un diye,
Yüreğimdeki karacayı beslerim...
4/:
Son yaprağı düşerken semanın,
Şebi aruz için yaktığım buhurdanın bulutlarına,
Beklenmedik bir gün çavar,
Bakarsın fizik biyolojiye aşık olur.
Aşkın içinden kopar şahdamarı alemin,
Kıl heybesi himmet dolu bir Yunus doğrulur.
Çünkü ben karaca sever bir değirmenciyim,
Kendimi öğütürüm un diye efendiler,
Yüreğimdeki karacayı beslerim...
5/:
Benim sıvasız akşamlarıma bakıp bakıp yukardan,
Yalnız yoldaşına sarılıyorken hüzündaşım yıldızlar,
Aşk ve ışk’a dair ne varsa terekede,
Işık yapıp atarlar bir fenomen yay ile,
Şiirimin çıkmaz sokaklarına...
Çünkü ben karaca sever bir değirmenciyim,
Kendimi öğütürüm un diye efendiler,
Yüreğimdeki karacayı beslerim...
6/:
O son masaldaki sihirli orman mı?
Endişeye mahal yok efendiler.
Mecnuna yoldaş olan marallar yine oradalar,
Hünkarın aslanı yine kral,
Sevgilerini kitap yapıp açarlar karacalar.
Yapraklar süzülür sonbaharın gelişine yanarak,
Bulutların ötesinde bir yerde yeni bir iklim işbaşı yapar,
Ve ben kozmik değirmene bir Ahmetyozgat daha atarım,
Biraz daha türkü dolsun diye Yunus’un hurcu...
Çünkü ben karaca sever bir değirmenciyim,
Kendimi öğütürüm un diye efendiler,
Yüreğimdeki mahlukatı beslerim...