01 İşte, İnsan Budur Şiiri - Ahmet Yozgat

İşte, İnsan Budur

1/:
İşte insan budur,
Biraz sudur,
Biraz da deniz aşırı duygudur,
Ya buzdan bir sevgilinin saçlarının saçağına,
Ya da kendi ruhunun yalnızlığına takılır kalır insanın kanadı,
Takvimler nankördür ve sessizce kaçıp gider,
Ya ah eder insan,
Ya da deniz aşırı duyguların peşinden gider.
***
İşte insan budur,
Kanadından düşmek geçer bir kelebeğin,
Emeğinin boşa savrulduğu zamanlarda kavrulur,
Bir koşam leblebi olur dudağındaki ansız türküler,
O türküler ki bazen Karaca,
Bazen ayazma oluğunda şeytansidiği,
İnsanın, kalbinin kıyıcığına bağdaş kurup her dediği,
Ya yalancı bir pay olur,
Ya da yapay bir sevda artığı…
***
Yani ey insanoğlu,
İçinde bir ağacın dalı büyüyorsa meyve zamanıdır,
Gıcılak bir kağnıdır son duygunun ardından geçen,
Ya da bir avcı yamağı, oldukça arsız;
Zamansız ziyanların nedenini sorsana bi yol kendine,
Efendine ucy yanık name yolla rasladığın ilk tatarla,
Ya da yollama,
Biliyor musun biriktirdiğin her şey senin değildir,
Ya el alır bir gün onu da hazine-i devrandan,
Ya da sel alır.
2/:
İşte, insan biraz da budur,
Necef'te su içer sakinleşir,
Rüyada bade içer kudurur.
Kim bilir kaç kere yarılır an içinde, ortasından zaman,
İnsanoğlu, yattığı yerden kaç kere şahmaran gibi doğrulur,
Kendi zehrinden yudumlamak için tabii ki…
Öyle ki, o yenmişse yokluğunu içindeki kara boşluğun,
Dönmediyse izlerine basarak arkadaki ıslak ilkbaharlara,
Öyküsünü yazdığı duvarlara yapışır kalır sıva gibi müzmin bir hüzün,
O an hacimsiz duygularını dolduran, aslında onun şahsi cevheridir,
Elverir ki, yol yol dökülür mekansız cihetlere,
Kabahatlere fail bulunmaz da tarihçe-i bigbang'da,
Bulunur elbet bir fiil, son öyküdeki azgın kesretlere…
İşte, insan biraz da budur,
Nankörlük onun eski huyudur!
***