01 İlaç Yüzlü Lokman Öğüdü

1/:
Şans mı bizi kıstıran,
Geniş ve çeşitkenar bir üçgenin,
En dar açısında aniden İlaç Yüzlü Lokman.
Ya da yeniden kavramak ensemizdeki asrı...
Yoksa... Biz miyiz katleden?
Kılımız kıpramadan şah denizinde,
Temiz ve semiz şansımızı ey Lokman.
***
Ey dağlara tırmanan ilaç yüzlü Lokman!
“Aman” diyeyim, sakın üfürme sabiteyi.
Neyi doğruyorsa şaşmaz aklın aşına onla yetinmeyi bil
Başına konan anka mı mesela?
Yoksa zümrütü mü vilayetler hazinedârının?
Şans mı seni ve beni?
Kıstırıp samanyolunda bir üçgenin,
Ya da en Nilvari deltasına okyanusların...
Mühim olan, “tarih düşmek ebced ile”
Yalnızca kalabalıkalar arasındaki tenha yolda...
Alınyazın, yavuklun ya da karın mühim olan...
2/:
Bir adil terazinin kulpunu kavra ey Lokman
Bu kefesinde yıldız dilli ülkeleri oturtmak,
Veya şu kefesinde olmak bizatihi...
Yalnız, yoksul ve milat öncesi,
Ne şanstır cenupta aslında,
Ne de şanssızlık şimalde ey Lokman...
Ilık bir musona terki terkiye binip,
Yalnızca… Yalnız, yoksul ve sivri,
Geri dönüp kararmaya yüz tutan izler üstünde,
Ya da beyninde bağdaş kurmaktır.
Şu yanımız ıpıssız parelelliklerdir,
Tarihin hapsi ise bu yanımızda,
Yani mil çekilmede gözlerimize
Animas’ta Bizans zındanlarında.
Ne yerinmek... Ve ne de öğünmek
Hakkı olmamalıdır alnımızda sabite...
Yalnızca alınyazımız ey Lokman,
Veya oğlumuz ve kızımız...