01 Hayalin Son Kervanı Şiiri - Ahmet Yozgat

1/:
Hayal dünyasına giden son kervancı
As beni de develerin boynuna,
Çan diye,
Canan diye...
***
Çanların sesinde “ça” notasındayım bu dem.
Demem o ki kervancı başı çöl olup karşındayım.
Ama mahpusum yine de bir kantarma rüzgarına.
Yanına ilişmiş o kimsesiz yarın var ya,
Benim dünde kalan yarımdır:
Bölük pürçük ama safi bolattan...
***
Hayal dünyasına giden en son kervancı,
Mıhla beni develerin nalına,
İz düşeyim ben ben…
Kaderime yazılan kumların sonbaharına.
Ölümle sarmaşayım her kızıl gurup vakti,
Kan düşsün bencileyin sabaha karşı ıssız yola,
Gecesi gündüze eş,
O zamansız çöllerin,
Yaşayan kumlarına can düşsün...
2/:
Bir köy mescidinin minaresi kılavuz,
Sevdamı çalan albız büzüşsün kum ayazında,
Beynime batan kıymık yonga yonga sıyırsın tefekkürü,
En son türkümü öksüz ve yalnız bir Leyla’ya yakayım...
***
Hayal dünyasına giden en son kervancı...
Bindir değirmi kalçalı kızgın rakkasesini,
Küheylanının sağrısına rastladığımız yalnız çadırın.
Başımdaki ağır yük döndürsün benliğimi,
Son kampta döndürsün alev saçlı rakkase,
Ekvatoru kuşanan yuvarlak basenini.
Dönelim cümle kervan,
Devrana dursun çölün yüzündeki kızgın ve hırçın kumlar,
Çalkansın ve kudursun gönlümüzdeki hırçın deniz,
Arzusu zamansız sevdamı döndürsün Leyla kendinden yana,
Yalçın hörgüçlerine hecinlerinin ayı yükleyelim,
Yıldızları koparıp birer birer dalından,
Diri memeler gibi dişleyelim.
***
Hayal dünyasına giden en son kervancı...
Mıhla beni develerin nalına,
İz düşeyim ben ben…
Necefin ağustos ertesine zifaf vurgunu,
Ölümle sevişeyim vurgun zifafında zemherinin.
Can düşsün hecinlerin çanına bencileyin.
Sesi ıssızlığa eş,
O mekansız çöllerin,
Soluyan kumlarına nam düşsün...