01 Gülümsedim Cevriye’me Şiiri - Ahmet Y ...

A/:
Güldüm…
Ben bir güldüm,
Güller bin bir kez güldü...
Ben boşa gülmüşüm meğer kız Cevriye...
***
Hoyrat eller burdu dudaklarımı,
Gülümsemem zemheriye takıldı.
Telef oldu haritadaki devetüyü coğrafyam,
Telef oldu istikbalin sırça sarayı...
B/:
Güldüm…
Buna rağmen güldüm kız Cevriye.
Umuduma dayanıp biten ferimle son kez,
Vakitsiz pazarlarda çağla iken daha çıktım tezgaha.
Ne vah vaha,
Ne de ateşli ahlara baktım.
Güldüm kız…
Buna rağmen gülümsedim Cevriye.
***
Rüyalarım iflasta gördüğü bunca renge rağmen,
Ördüğü bunca duvara rağmen hayalim müflis.
Gülümsedim…
Buna rağmen gülümsedim Cevriye.
Zannım o ki ey umutlar denizinin bitmeyen kızı,
Ben seni önemsedim.
C/:
Güldüm…
Bal damlatıp yanağıma kız Cevriye...
Malum bileklere kına oldum süründüm,
Müflis pazarlarda çağla iken çıktım tezgaha.
Sarışın ve güneşli bir sabaha ulaşamadan daha,
Vuruldum kilim güzeli kanadımdan.
Merhamet illerine vah düştü.
Ah düştü! Yıldız kızlarının diline...
***
Evet! ... Gülümsedim…
Buna rağmen gülümsedim kız Cevriye.
Zannım o ki ben seni ve kendimi önemsedim.
D/:
Güldüm…
Yaslanıp hicranıma ayaklarımın yerden kesildiği bir anda.
Elemimi beleyip kuş tüyüne şafaküstü bir anne özeniyle.
Koynuna daldım son sevdamın,
Som acının ve yekpare sancının üzerine basarak.
Güldüm…
Camına güneş çizdim baktığın her yağmur zamanının,
Boynu bükük penceremin demirine sarmaşık doladım,
Umudumu avucuma ekerek...
Odamın tavanına yıldız çaktım her gece,
Her heceyi “gül” diye,
Her sözcüğü “güldüm” diye kazıdım Kamus’uma.
Bir kız vah vah etti,
Ah eyledi gelinler...
***
Galiba... Ben... Yine de... Gülümsedim
Evet... Buna rağmen gülümsedim
Zannım o ki kız Cevriye ben kendimi önemsedim...