01 Gecesi Uzun Olur Beylerin

Ellerim şakaklarımda,
Otururum Hadramut kalesi tarikine yalınız,
Deli dolu düşünürüm çöl sükunetinde:
“Düşleri neden sevdalıdır çöl beylerinin? ”
Oysa bana ne?
Eh işte!
“Sıcak koynunda her gecenin ateşli gelininin,
Yasak bir Necid-i harami barındırmasından belki.”
Öyle ki;
O halde iken hızlanır standart zaman,
Çakırkeyf çölün hantallığına inat,
Ezeli ebabil sürüleri, gökte semah döner,
Çırpılır binlerce kanat…
*
Çöldür işte,
Burada her şey bencileyin suskundur…
Vurgun mu vurgundur?
Yoksa bu gece her şey sütliman,
Neden kumlar durgundur? Bilmem…
Sonra ters dönerim, şimal rüzgarlarına,
Bana ne çöl beylerinden, aman sen de…
Belki de şundandır:
Kendinin olmayan her şeye kıskanç bakar ya yürekler,
Tıpır tıpır tüfekler patlar ya böyle anlarda,
Ham ruhun karanlık zındanlarında…
Ya yürür ya koşar ya tarik-i Necit’te pişdar-ı hurma,
Ya da kendini bağlayan yolda kuantlar,
İner çıkar ya kat be kat asumanın döşüne ins-ü cin,
Uzaklaşır, yakınlaşır da terk etmez fakat,
İşte, o yol bana ait diyemem ben aslında,
Yani bana ne çöl beylerinin şusu busu?
Sadece ve belki
Şuncacık kumlar benimdir uzaklardaki ceddimden kalan,
Çöl bedevilerine ise zavallı babalarının terekesinden,
Dudağı yakıcı tuz,
Beyni kişneten acıdır,
Ki o da koca bir yalan…
*
Burada işler böyle yürür,
Gah dizde, gah topukda…
Beydir, ne yese haktır.
Çöldür, ne dese baş göz üstüne…
Benimkine,
“Halt etmek” denir.
Gözdür işte, dolaşır her yanını suret-i cihanın,
Ama kendi kendini bulamaz ayn bile,
Ve geri döner derununda karma karışık çizdiklerine,
Ama aslında güzeldir çöl ve leyl-i sahara,
Ancak bilmeyene yabancıdır vahalarda arta kalanlar,
Ki vahalar arasında bini bir para karanlığın ürkünç hey heylerinin,
Bin bir gece haramilerinin pusuya yatan ardıllarıdır onlar,
Ha buradalar, ha şu cebelin ardındalar.
Bu nedenle geceyi erken bürünür bedevi vahaları,
Gecesi ise yıl kadar uzun olur çöl beylerinin…
*