01 De Hele Eloğlu Şiiri - Ahmet Yozgat

1/:
“Öl,” dedim eski alışkanlıklarıma,
Uzatıp sevdamı döşümün namlusundan...
Ölmedim ancak yitirdim hüsbanını değirmenimin,
Yüreğimin altın kılfını kaybettim.
İşte bundandır mecnunluğum atam yutan çöllerde,
Ve buna sebep kayalardaki balyoz seslerinin,
“Ferhat Ferhat’” diye çağırması kulaklarımı.
İşte böyle...
Ben yitirdiğim sevdamı ararım el oğlu,
Varsa bir yürek dilli destanın... Söyle!
***
Bu yatağı susuz gökler ki bana ağlar,
Ya da ummanların gelinliği olan yağmurlar…
Yeşile keser her ikindidelen çiçeklerimi ve flu içimi.
Kimi mirasyedi ellerinde çarçur olanservetini,
Yaşamın incelen çukurluklarında yitirdiklerini kimi...
Ama ben kadim sevdamı ararım el oğlu...
Yani,
Say ki ben belamı ararım,
Varsa bu hususta de diyeceğini...
2/:
Ben belamı ararım eloğlu.
Varsa de diyeceğini…
***
Bu çiçekler ilkbaharın aşkının ilanıdır doğaya.
Ya da zamanın gözünün bebeği beyaz koyun gözleri,
Bana bakar deliliğimi merak ederek,
Gezgin sufilerle nişanlanmayı uman gelin gülleri,
Hatta özlem zengini günebakanlar,
Sarıya keser ikindidelen çiçeklerimi ve puslu içimi.
“Öl,” derim geride kalan yakınlarıma,
Uzatıp yeni sevdamı,
Beynimin organik namlusundan...
Kimi hanedanlara has rahatından geçemez.
Bire bin veren bahtından kimi.
Ama ben belamı ararım el oğlu.
Yani...
Ben sevdamı ararım,
Varsa ver vereceğini...