01 Cellat, Silah ve Vazife

Dur be Suziban,
Dönme arkanı bana Allah aşkına!
Ee, madem sormuşsan tarihçe-i şahsimi,
Anlatmak düşer bana da huzur-u şahanede...
Emirdir bu da kapı beyinden yani bab-ı ali'den,
İlla ki keser demiri, emiri baş üstüne algılar.
Böyle buyurmuştur bozkır vilayetinin ulu hakanı zira:
“Tiz derdest edile! ”
“Ya da canevinden vurula! ” diye…
Bu da tarihçe-i şahsime son hediye...
*
Bil ki cellatlar da çiçek koklar be Suziban,
Çay içer ve tütün sararlar,
Arzularlar aralıkta dert dökecek bir hepdinler adam,
Ancak onlar da insan, onlar da ademoğlu
Ara sıra olsa da kıyılacak can,
Vurulacak hedef ararlar.
Durma be Kezban, dön arkanı ve haydi kaç!
Ancak cellat ve silah bir de vazife…
Bu yüzden seni de…
Söylemeye varmasa da kopası dilim,
Elim asla rahat durmaz ki…
Hakan böyle buyurdu, başka türlü olmaz ki…
*
Bu silah seni vurmaz mı sandın?
Aldandın.
Fakat cellatlar da çiçek koklar be Suziban,
Çay içer ve tütün sararlar,
Ancak onlar da insan,
Benim de yalnız yüreğimde akkor tandırlar yaktın
Ama kendin de yandın aslında be kız,
Hani yıldızlar kayar ya lacivert kubbe yüzeyinden,
Alkımın çevresine dolanır ya bir hırçın halay,
Ezeli bir amazonlar savaşının ortasında,
Kopuverir ya birden bütün mantık zinciri,
Kıstırır da başını zamanın aralığına demirden halka,
Ey uzaklardan gelen tanıdık,
Beyni mangal gibi bir korkaktır simdi Rüstem sandığın,
Yüreği fındık iriliğinde bir savaşçıdır say ki...
Vay, vay ki…
*
Bitmez ya gece sıcaklığında özlediğinin sana akışı,
“Nerdesin sabah? ” diye aranır ya ışkın anası,
İçer de lapa lapa aşkını ve içirir ya çisil çisil,
Ve şerbetini dört mevsimleyin zamanların en hasının,
Senin kadehine kevseri şarap düşecek şimdi,
Bana köpek öldüren kanal dibi tortulu aşk baldıranı,
Akar ya boğazda yana yana…
Dur be Suziban,
Kıyamam sana…
*