01 Bir Göç Günlüğü Şiiri - Ahmet Yozgat

1/:
Terkettim sevdamı bir göç öncesi ağalar…
Usul, ağır ve aksak...
***
Önümde zeheb belikli küheylan katarları
Arkamda gri dumanları minyatür hanedanımın
Avuçlarımda çangıl çangıl çok hörgüçlü mayalar
Kaşlarım yaprak dökmeye meftun
Dudaklarımda acı bir bozlak sesi
Terkettim sevdamı bir göç öncesi...
***
Ben ki tevellüdüm dokuz yüz elli beş,
Hamur elli bir Hafize’den olma,
Koma beni yollarda ey yüreğim,
Ko gitsin sevdiğim bu haini korlara...
2/:
Nakışlı semeri devemin ağalar bana tek kalan…
Usul, ağır ve aksak...
***
Hindi kenevirlerden burulmuş anıların yuları,
Salkım saçak dolanmada bozaran tevellüdüme
Yüzüm zahmetin sonbaharına dönük
Arkamda ise can çekişen minnacık bir ilkbahar
Dilim dilim doğurmada ufuklar ayazı ve karı
Ve memesinden ağu sızan mart hınzırını
Sürmede menzilsiz bir yolculuk uzamada zor zaman
Nakışlı semeri devemin bana tek kalan...
***
Ben ki tevellüdüm dokuz yüz elli beş,
Hamur elli bir Hafize’den olma,
Koma beni yollarda ey yüreğim,
Ko gitsin sevdiğim bu haini korlara...
3/:
Aşiret usul usul akmada kör vadide ağalar…
Usul, ağır ve aksak...
***
Bir ana, bozlak örmede dağların ayaklarına
Arkadaysa ölümü katre katre içen hasretlik
Önümde, eflatun gölgesi can çekişen güneşin
Yavaş yavaş geçmede dağları yutan yürek
Ve üfürmede az yaşanan bir kaderi nadide
Aşiret usul usul akmada kör vadide...
***
Ben ki tevellüdüm dokuz yüz elli beş,
Şerbet dilli bir Hafize’den olma,
Koma beni yollarda ey yüreğim,
Ko gitsin sevdiğim bu haini korlara...
4/:
Bulutlar matem tükürmede ağalar ütümüze habire…
Usul, ağır ve aksak...
***
Yeşil donlu umutlar -ki burmuyor kolanını-
Ve son kırıntı düşüyor nakışlı yaylalardan
Arkada mevlanamsı tespih çeken yolboyu
Ön cenahta ise kozmoğrafyada pişmiş tuğlası bitmiş
Kuyrukları yolunmuş pusulasız turaçlar
Daylak develerin adımları ulaşmada kabire
Bulutlar matem tükürmede üstümüze habire...
***
Ben ki tevellüdüm dokuz yüz elli beş,
Sizin köylü bir Hafize’den olma,
Koma beni yollarda ey yüreğim,
Ko gitsin sevdiğim bu haini korlara...