01 Bir Ben İdim Şiiri - Ahmet Yozgat

–sokak çocuklarına–

A/:
Nihaî noktaydı bana biçilen,
Oysa ben sevgiye yaslanmalıydım.
***
Ne önümdeki gri çizgi dümdüzdü,
Ne de uzakta gördüğüm alacakaranlık rüyam.
Oysa ben hayalime yaslanmalıydım...
A/a…
Doğranam umutlarımdı az önce unuttuklarım,
Omzumdan çelinmiş o sıcak destek,
Ellerim gri demirleri kavramada yaşamın yol boyunda,
Dayanmış,
Betondan sütunlara bin bir yerinden kırılan sevdam,
Oysa ben anneme yaslanmalıydım.
B/:
Bir ben idim bu çıkmaz sokakta ilerleyen,
Bir de o küçücük dünyam kendi yörüngesinde...
Ne karanlıklar içti beni bilseniz?
Ne de itti aydınlığa bedenimi boşuna çabam.
Bir uçsuz bucaksızlk idi beni ha bire kendine çeken.
Oysa ben güvenli bir dünyaya yaslanmalıydım...
B/b…
Sizdiniz evet evet sizdiniz! ...
Kır saçlı yılların ardına uzayan çizgimi kıran...
Ya isteyerek,
Ya da yutucu deniz temsili,
Veya masalların kaçkını bir karabasan gibi,
Küçük hayatımın üstüne kocaman ayaklarıyla basan.
Gürültülü zemherinin altında bacaklarım,
Ellerim işhanlarından arta kalan çöpleri karıştırmada.
Ve metal akreplerin ayak sesleri yazgımı kovalamada.
Oysa ben ninnilere yaslanmalıydım...
C/:
Çaresiz kalarak güvenip,
Dayandığım korozyonlu sütundu yakan bağrımı.
Beton yaygıların zalim çeperi gecelerimi kucaklamada,
Ve lacivert gök altında koyun koyuna itle, kurtla ve umutla...
Gri sokakları metropolün ömrümü çizmede haritalar misali,
Ağır aksak... Bir o yana bir bu yana kıvrılarak...
Taptaze kesici dişlerin sırtımda bıraktığı kin,
Toplumda bana biçilen mevki en geri...
C/c…
Ellerim kül, yanaklarım mor...
Kırpılmış kirpiğimi doğrayan ateşten makas,
Üzeri kabuk bağlamış mağma veya küllenmiş bir kor.
Kadim çağlardan kalan sürurum kesik kesik solumada,
Kırmızı bir körük misali kendi nefesini kovalamada.
Zalim...
Ve döşüm üstünde bir asabi volkan...
Ha patladı ha patlayacak.
İten, öteleyen kendimi dışa,
Sevdamı yok eden doymaz umurum,
Ha yarıldı ha yarılacak.
Uzayan boyuma inat kısalan umutlarım...
Ha kırıldı ha kırılacak...
Oysa ben yüreklere yaslanmalıydım.