01 Bir Adamın öyküsü Şiiri - Ahmet Yozgat

1/:
Bir adam, maddiyattan savrulur;
Direngen duygularının eteğinde durur,
Eli kayar hissiyatının basma entarisinin altına…
Bir gün gayzer olur fışkırır,
Bir başka gün sakladığı sanrılarına tutunur…
***
Adam yürür,
Aşk yürür…
Mazisiz derelerden arsız sular yürür,
Deniz deniz dökülen ses misali minarelerden,
Ta, nerelerden hangi cengaverler sökün eder?
Bilinmez hangi Kafiristandan uç verir hınzır dizeler,
Gelen gider,
Giden bir daha yüğrük at oynatmaz asla, sabır elinde.
Ancak bir yaldızlı cirittir, uçar; mestane ve serhoş…
İşte, o denizlere vurgun yaylaları yaran seldir o,
Ekşimtırak ve mayhoş…
Hani, gezinir ya usta eller, çavlanında gümrah yüreğin,
O an dökülense ortak vadimize vahşi çağlayanıdır aşkın,
O adamın çöllerde azıttığı hüzünlü düşüncesi ya da…
Son arsız ve maymun iştahlı coğrafyanın nah burasında,
Sahte sevinçler ortasında,
Bir zamanaşırı yaylakta mavi çiğdem başları doğrulur.
Hani olur ya,
Ya da yutar ya kendini kudurgan seller aşkın mekanik sayfalarında,
Koyar da göğsüne başını yüreği dinler ya o sakin ırmak,
Sınanmak çivi ucu yutmak gibidir o adam için,
Ol nedenle onulmaz yaralı ve paniktedir yüreği.
Yani bir yaralı serçe kuşu misali…
Bencileyin, ahmetyozgat emsali…
2/:
Bir adam, yalınkat hayattan savrulur, gider;
Tırnakları sökülmüş duygularının eteğinde durur,
Eli kayar hissiyatının yamalı mantosunun altına…
Bir gün gayzer olur gözyaşları, fışkırır,
Bir başka gün kendinden sakındığı sanrılarına tutunur…
***
Onun payına katar başında turnalar düşer,
Üşür bulutların göğsünde çırpınmaktan.
O adam, kendi beyninde bağdaş kurup oturmaktan,
Veyahut da bir duygu seline kapılmaktan kurtulamaz,
Ne yazık ki bir köhne demhanede ona sadece,
Zaman yoluna oyduğu ölü izlerini anmak kalır,
Alır onu bir sessiz el,
Tel tel ayırır yüreğindeki hatıralarını,
Cımbızlar en haşarı yanlarını ömrünün,
Artık o adam, bir kagir edebiyat mimarisinde tuğladır,
Hece hece kovalar kendi şiirinin satırlarını…
***