01 Ateş Kuşları Sevdanın Damına Konar

1/:
Ve o bir demirciydi,
Hadid döverdi kemikli yumruklarıyla...
Yüreğiyle ise aşk...
***
Ben de dönerdim şerare olup yörüngelerde,
Ve beynimi döverdim eyvah toplarıyla aralıksız.
Burçlar burcu burcu kokardı ıtırlı nisanı beklemeden,
Hisarlar hisli hisli avunurlardı kuşatmaların tedirgin takviminde...
Olan yine zırhını kuşanmamış sevda illerindeki özgür beyliğime olurdu,
Gönüllü aşk savaşçıları yağardı ordugahıma yağmurları gemleyerek,
Nizamsız, intizamsız bir biçimde hem de.
Demirci uyanır ve “Ya pir! ” çekerdi,
Yıldızların örsünde beni ve acar duygularımı döverdi.
2/:
Ve o bir demirciydi,
Hadid döverdi nasırlı yumruklarıyla...
Kalbinin güm güm vurması aşktandı...
***
Demirdi bu, dövüyorken öfkesi saçılırdı dört bir yana kıvılcım kıvılcım,
Ateş kuşları sevdaların ıslak damına konarlardı merak içinde,
Büyüyorken ay, aşk kaçamakları ufalırdı nedense?
Oysa yar üstüne yazılan şiirlerdi bu süvariler,
Ve açılmış kanatlarından serin karanlıklar dökülürdü,
Çorak duyguların küskün faylarına.
Burun delikleri tespih tespih nefes ve deyiş zikrederdi,
Semada dönen ter,
Kavlinden dönen kan atardı kara toprak üstüne.
Demirci örsünde beni acar duygularımı döverdi.
Ve her sadmede “Ya pir! ” çekerdi...
3/:
Ve o bir demirciydi,
Hadid döverdi isli yumruklarıyla...
Nabzından duyulurdu dövdüğü aşkın balyoz sesleri...
***
Kabzası gümüşlü aşk hançeriyle,
İnadına utançsız bir hadid hurdası düşerdi örse,
Ve de inatçı bir usta örs başında,
Oy bu bu türküleri yakan körükdar,
Ve bir Davut nebi ustalığıyla zırh döven çeri,
Ötüşünden bile tanınırdı erbabı karanlığın kaçkın kaknüslerini
Yanık bir türkünün kokusu yayılmışsa hırçın hislere,
Kalpler her beyitte “Ya pir! ” çekerdi.
Demirci örsünde beni acar duygularımı döverdi.
4/:
Ve o bir demirciydi,
Hadid döverdi yanık yumruklarıyla...
Demiri yumuşattı hamur misali örs üzerinde,
Ama aşkını yumuşatamadı...
***
Ay suretli kızlar bakışırlarsa gümüş gözlü aynalardan,
Şaşkın şiirler çığlık çığlığa göğe ağardı,
Bulutların güneşi örtüşünden nem kapardı ocak ve ateş.
Demirci örsünde beni acar duygularımı döverdi.
Ve her darbede “Ya pir! ” çekerdi...
Çünkü o bir demirciydi,
Ta, Davut nebiden beri bilirdi ki,
Her ne olursa cana demir ve ateşten olur,
Bir de kırk camız gönü yutan körükten tabii...
Nihayeti yürekten tüterdi nefes ve can ve telbiye,
Dilek dudaktan çıksa bile...
Ve her aşkta “Ya pir! ” diye diye...