01 Adsız Adamın Şiiri Şiiri - Ahmet Yozgat

1/:
Elleri nah böyle, kocamandı onun,
Yüreği yiğitler diyarında gümrah harmandı.
Adı mı?
Vallaha...
.... adı Cevahir mi?
Yoksa Mikail miydi bilmem,
Ama yaman mı yamandı.
***
…ne seferberlikler görmüştü en azından,
Ne karlı ve kurt sesli dağ dorukları,
Onun bildiği bütün ormanı beton,
Zavallı çeşmelerinden ozon akardı.
Yıllar boyu yıkıktı kahkûlü şakağına,
Ve ışığı 220 volt olmayan gözbebekleri kandı.
Adı mı?
Vallaha...
…adı Abdullah mı?
Yoksa Şamil miydi bilmem,
Belki de Ramazan’dı,
Ama yaşamı bir çağla gibi hamdı...
2/:
Yalçın şakağından ter akardı boyuna,
Muhakkak sofrada soğan bulundururdu,
İnadına Kahramanmaraş biberi yerdi,
İnadına yenidünya...
Terki diyar etse de bir sevda arkasından,
Severdi sisler arasındaki siluetini memleketinin,
Hemşehrisi sayılırdı Muharremertaş’ın,
Memleketi Kaman’dı.
Adı mı?
Vallaha...
…adı Kasım mı?
Yoksa Ferşat mı bilmem,
Ama kanun çiğnememişti yani kaçak değildi,
Adı yoktu aynalı karakollarda,
Sabıka belgeleri koynunda tastamamdı...
3/:
Vuruldu bir çatışmada hem de pisipisine,
Vuruldu ve kahırgam kucağıma düştü usulca,
Pusluca bir Taksim ara sokağında İstanbul’da,
Gök gözlü güvercinler gülümsedi karşı çatıdan,
Sığırcıklar ve serçeler şaştı,
Saçaklı sokak kedileri çıkmazlara kaçıştı,
O el salladı hepsine.
Bir uzuuun “aydos” tutturdu eşiğinde ölümün,
Sonra doğruldu ve ta gözümün bebeğine baktı,
Sonra aktı usulca ve ılık ılık yüreğime.
Adı mı?
Vallaha...
…adı Kenan mıydı?
Yoksa Cemal mi bilmem.
Gurbetteki bir balık gibi açıldı o biçimli ağzı,
“Oğlum” dedi usulca bana,
Dedi ardından: “Anan ve bacın emanet sana.”
Çünkü o benim babamdı...