01 Acem Kızı Zağanos! Şiiri - Ahmet Yozgat

1/:
Haykırır zenaat,
Bir at kendi izine basa basa ilerler,
Ulur canı köpüren kurtların şahı,
Daha kuşanmamışken sabahı mayın mayın yıldızlar,
Bileylenmemişken keskin kılıçların kara ve kör ağzı,
Gecenin aç rahmine bir veledizina dalar usuldan usulcuktan,
Ve gönlüne dolu yağar eskimiş aşıkların,
Tahta kaşıkların çukuruna bulgur pilavı…
Buluğa erer ya hani bir düşman oğlun,
Ve her bayramda halaya dururya beyni sürurun,
O dem düşmanıma ağzı yayvan gülüşler düşer,
Ya bana kalan ne ey Acem kızı?
2/:
Elleri yurt torağı gibi portakal pütürlüğünde,
Yüreği Zağanos zirvelerince puslu ve derin…
Hani kara ve kem anlak kokar ya bir yanaşmanın,
Ve son ağanın ilk kızı, al bürüklü bir yavuklunun ardınca,
Ön kalır, arka kalır tarihi Yavanide,
üreğimin tandırında bir ince sızı!
Ya bana kalan ne ey Acem kızı?
*
Bir at,
Bir kurt,
Bir kalkıp kalkıp sivrilen Zağanos…
Bir de benim/bedenimin bittabi…
Çorak ve nasırlı ve de mintanı yakasız,
Dudakları dört büklüm kaba kumaş olan bir adam,
El sıkışır ya düşmanıyla seferberliğin ayak ucunda,
Avucunda tütün, fişenk ve birkaç parça gözyaşı…
Tabi un ufak edilmiş birkaç baş Necef taşı
Teslim edilmişken eşiğinde yuvarlak bir inancın,
İşte o an at ulur,
Kurt yürür iz ize,
Bize he kadar da haşin bakar Zağanos?
Gönlüne dolu yağar o eski yavuklunun,
Ve buluğa erer beyni hazrolda düşmanlarımın,
Ya bana kalan ne ey Acem kızı?
*
Zamanın ayak ucu,
Ya da bir parmak basımı tapu son asırdan ha?
Bana ne zamandan be Zağanos?
Bana ne beraber seferlerden, bulutların gözüne?
Kurdun bednam sesi, atın pörsümüş hızı,
Düşmanımın burçlarında yesralınmış hafızamın uzaklardaki kızı,
Ve huzurlu teslimiyetin zevkiyle en saklı coğrafyasında,
Kafasında birkaç kırık gazelin Nedimvari satır aralığı,
Dudağı Kamusi Türkiyle öpüşmekte,
Sevişmekte belki de şimdi,
Düşmanımın piçiyle bir samanlıkta,
Kim bilir?
Ben de bilmem ama zannederim ki,
O sensin be Acem kızı…
Sana bir morkaküllü ama veledizina,
Ya bu şiirde kalan ne ey Acem kızı bana?
*