01 Abayla Şiiri - Ahmet Yozgat

1/:
Abayla…
Son aşkın hatırasında saklı tuzlu tat gibisin,
Dibisin şah tatlılarının ve az yanıkça...
Bu nedenle kanımca,
Konuşmalısın bu masalda şakrak ebabil gibi,
Susma ve suskunluğu dudağına mıhlama…
Atmalısın üzerinden taylasan yeşilini,
Ve bağıra bağıra kendini bana anlatmalısın!
*
Abayla kız!
Harmanda hatıralarımı çal,
Arsız ve kararsız…
O ıssız mart aralığında yürek hırsızlığına kararlı isen,
Karlı ayazlarda yüreğimin camlarına hohlama,
Koklama aşkımın artıklarını..
*
Abayla…
Kaldırımlara eğilen her göz aranız aşk izlerini,
İçrek gizlerini elmas uçlu arsızlığımla kanat,
Bir at, bir hecin, bir de kırlangıç...
Çölümün gözüne gözüne batırır hengamesini.
Ol sebeple yaş akıtır gecenin haznesine gizlice,
Hece hece mestane gözler,
Belki beni, belki de kendini özler,
Güneşe saklanan beyazlıklar aranır Mart aralığında,
Ancak bulunmaz zamanın dibinde Yusuf,
Renkler bu yüzden ak be aka boyanırlar her sabah,
Kuyuların dibine biriken tortu, suyun özüdür oysa…
Yani kız, Abayla güzel,
Yüreğinin oyunlarından seç dost olacağın yıldızları,
Ayazları, çölün özü diye sarın hissiyatına…
Çalıyor bak saat, şimdi apansız sevdanın son zamanını,
O anın tavanını boşa zorlama,
Yorma bana banıp banıp kendini…
2/:
Nafile!
Boşlukta oturduğun saatleri ziyandan saysan bile,
Ay kız Abayla…
Bu şiirdeki oyalanmayı unut,
Aşk vardiyasından saymamalısın asla,
Mart aralığında bir cimcik kaçamakları…
arınları kendi desitanına,
Deşitanını bana uzat ha uzat...
Hadi bi göz at utangaç hayallerime ve rüyalarıma,
Hadisene kız Abayla!
*