01.52 Şiiri - Muhammed Çelik

karanlıklar aydınlığa çıkar mı?
içimizde ki matem berkitecek mi umutları
yoksa yarın yeniden dün gibi mi?
artık, artık demenin vakti geçmedi mi?
korkusuz bir sarılma akabinde,
korkuyla açığa çıkaracağım zincirlerimi,
beni, sana prangalayan.

sözlerim, gözlerinden dolayı bıçak sırtı
zülfüyare dokunmak olmaz
gözlerin ki ipe dizen, güneşi ve ayı
sözlerim ki yüceltemez fani zatını
dağların övülmeye ihtiyacı var mı ?

boynumda ki urganın ellerindir bıçağı
gönlüme su serpsen okyanus yapacaksın vahayı
ayaklarım bıraktı artık dünyaya iz bırakmayı
bir tebessümüne serden geçtim
öyle ki gözlerin küçük kıyametim

örtemedim üstünü, gizleyemedim seni
zilletine mahkum eyleme beni
leyle tan ağartırken kirpiklerin,
endamın, fecri müjdeler gibi
mayıs yağmuru gibi, baharı haber verir gibi

ey sanatçının muazzam mahsulü
yolum kabul etmez kat'i surette tegayyürü
kalp üstlendi bir kere gözün gördüğünü
sen, bu ruhun yegane tahayyülü