01.17 Şiiri - Hestia Mcmurphy

Bir yunan ezgisinde saklıyorum hala seni,
Bazen de senden intikam alabilmek uğruna öptüğüm adamın parfüm kokusunda.
Ara sıra dalıyorum uzaklara, hala önünden geçiyorum tanıştığımız yerin,
Sen olmasan da olmadığın her yerde yaşatabiliyorum seni.
Ki biliyordum da bunu yapabileceğimi,
Bundandı yokluğuna dayanamayacağımı düşünmeyişim.
İçersem, kendimi kaybedersem, herkesleşirsem değişir sandım bir şeyler başta,
Ama bilmiyordum içtikçe daha çok anımsayacağımı.
Rahat unuturum, yokluğunda da yaşatır kalbime gömerim dedim,
Kalbim ruhumu cehennemin dibine gömüyor şimdi.
Duman çalıyor arkada ben bu satırları yazarken,
‘Haberin yok, ölüyorum.’