0099 Şiiri - Yasin Yoldaş

Çünkü ben artık yoruldum...

Sesine koşar adım gittiklerime, adım atmak gelmiyor artık içimden.
Kırgınlık değil bu,
Artık, olur böyle şeyler deyip de kendimi kandıramıyorum.
Densizlik hiç değil.
Artık benim bir şeyleri kırk düğüm halatla bağlayıp, cebimde saklamaya gücüm kalmadı. Çünkü ben gücümü, sırf gülücükleri solmasın diye, gülücüğümden olduğum insanlara harcadım senelerce. Elini taşın altına koymaya korkan insanlara, taşın altındaki gövdemi bıraktım.
Soldum.
Kurudum.
Dağıldım...
Bazen insan yetemiyor insana. Sanırım o bazen, bu bazen. Ben artık yetemiyorum. Ne insana, ne de önünü arkasını beslediğim süslü püslü kelimelere tutunup, kendime. Ben artık bana bile yetmiyorum. Birinin gözlerine dokunup seni seviyorum demekle, sözlerine dokunup senden vazgeçtim arasındaki dipsiz bir uçurum.Tutunmaya çalıştığım dallara, bedenimden parçalar bıraktım. Defalarca ayaklarının önüne cansız bedenim yıkıldı, görmediler. Defalarca iliklerime kadar dondum baş uçlarında, hissetmediler. Ben artık kendi içimde kendimi bile bulamıyorum. Çok şey anlatıp da, herkesin o hüzünlü yanını göremediği, suspus duran tablo gibiyim. Sanatkarımdan başka kimseye anlatamıyorum içimi. Dağılmışım, toplayanım yok. Büyük bir arbede var içimde. Şehir üstüne şehir, dert üstüne dert, can üstüne can yıkılmış harabeme. Kalkamıyorum. Ellerim çok üşüyor. Sanırım bu arafın son adımlarını atıyor kalbim. Zira bu tarafım hiç böyle uzun unutmamıştı.