0048 Ağladım! Şiiri - Halil Şakir Taşçıoğlu

Şehit ecdadımın kabri başında;
Ellerimi göğe açtım ağladım...
On beşli yazıyor mezar taşında;
Ezildim, adeta kaçtım ağladım...

Üst baş paramparça, ayaklar yalın;
Hep elinde kalmış tuttuğu dalın...
Baba almış gelmiş evlat, ayalin;
Bütün duaları saçtım ağladım...

Bir kaç resim gördüm dalanmış gibi!
Hepsi vatana sev/dalanmış gibi!
Bir varmış, bir yokmuş, yalanmış gibi;
Kanadından tutup, uçtum ağladım...

Bir birine geçmiş mermiler vardı...
Ya Rab, ne karaymış dağların ardı?
İçimi tarifsiz bir hüzün sardı;
Sanki hayatımdan göçtüm ağladım...

Vatan için her Türk oğlunu salmış!
Büyük amcalarım orada kalmış!
Harp her evden en az bir şehit almış!
Kitabelerini ölçtüm ağladım...

Derin siperlerin dibine kaydım!
Kendimi ecdadın hadimi saydım...
Sanki de çok derin bir rüyadaydım;
Billahi kendimden geçtim ağladım...

Hepsi sanki çocuk denecek çağda!
Sıcakta, soğukta, düzlükte, dağda...
Demişler olsun tek vatanım sağ da;
Yok saydım kendimi, hiçtim ağladım...

İki yüz elli bin şehit dediler!
Hep bu vatan için can ödediler!
Hayattan hiç bir şey göremediler;
Ayrılık şerbetin içtim ağladım...

Şimdi taş üstüne taş koymayanlar!
Hazıra konup ta hiç doymayanlar...
Doksan yıllık reklam der aymayanlar!
Devreme kör kuruş biçtim ağladım...

Antalya-2015/03

Ayal: karı, eş, zevce...
Hadim: hizmet eden, hizmetçi...
aymak: kendine gelmek, ayılmak...
Ecdat: atalar, geçmiş büyükler...