/002/003/004 Şiiri - Ceylan Polin

/002/
eyvah!
indi karaca ırmağa
avcıdan habersiz
değdi ağzı berrak suya
içiyor kana kana
onu vurdu, kalbinden
büyüdü suda
bulanık halkalar iç içe
iç içe, içe içe halka
girdap...
ah!
avcının halüsinasyonu
karacanın sonu
gözlerinin nemli tortusu

/003/
işte böyleyken;
bir martı kanadını bile bile..
gözlerime batırmışken;
yaralı retinam..
refakatçi balıklar başında ağlarken
şaşkın sözcükler
ellerimde yapış yapış
uğultusuyla yalnız yazışır
acemi bir hüzün
tıka basa dolmuşken içime
dökülmez
şiirime inci taneleri..
kırıldı içimde bir dal,
bir ağıttır ''ücra suskunluğum''

/004/
hangi gökyüzü, yeryüzüne bakmaz?
yaşam kadar yoksuldu muhabbet,
_ve artık melekler
kırpıp tüylerini
eksik kanatlarla,serpiştiriyor
yıldız ölülerini
boşluğa_
göğsüne yasladığın arp
büyülü tınısına
metal kokular sızdırırken,
incinmenin böylesi,
kalbinde patlayan acılı yıldız...