0010. Butimar'ın ÖldüğüYer I Dersim'li ...

* http://www.trtube.com/hozan-besir-munzur-75861.html KENDİMİ İHBAR EDİYORUM Bir dilin bütün sözcüklerini kullansam seni tarif edemeyeceğimi biliyorum. Ulaşılmaz oldun hep; dokunmak, hissetmek ve dolu dolu yaşamak isterken seni, payıma düşen her şeyi erteledim. Ama erteleyemediğim bir şey vardı, sana benziyordu. Su olsan dokunduğumda bozulurdun, bozulmayan bir “şey”din… Gidilecek bir yer olsa sonu olurdu, sonu olmayan bir “şey”din… Uykuda görülecek bir rüya olsa uyanırdım, beni rüyamdan uyandırmayacak bir “şey”din… Simsiyah saçların olsun istiyorum, ama bahtın değil… O gün seni gözlerinden, Anafatma’dan, üç ırmağın birleştiği yerinden öpeyim desem, aklına ırmaklar gelir. Düşün ki yılan dağından aşağı iniyoruz ve dünyada sadece iki kişilik türkü kalmış, onu söylüyoruz. Öyle bir “şey”sin sen… Seni düşündükçe yoruluyorum desem dünyanın en büyük yalanı olur. Yalanım yok… Bu günden yarına ne kalır bilmem, ama sen kalırsın tıpkı yatağı değişmeyen bir ırmak gibi… Yaşadıklarımız azdı, zamana sığmadık yaşamak isterken her şeyi. Bugün şarkı söylüyorsam, o gün şarkı değil, şarkı gibi seni yaşamak isterim. Halkıma benziyordun, bir yanın göç, bir yanın toprak kokuyordu hep. Gezmediğim yerin kalmadı, bazen yasaklandın bana, bazen suç gibi boynumda taşıdım seni. Yedi telli sazımla bile tam anlatamadım. Sen bir uçurum gülüydün, ellerimi her uzattığımda bin kırıkla geri döndüm. Yasaların bile tanımlayamadığı bir “şey”din sen. Haritalara sığmazdın, her ülkede bir başka gülüyordun, uzundun, inceydin, dokunduğumda nereli olduğumu seninle hatırlardım. Bana hep kendimi hatırlatan bir “şey”sin sen… Uzaksın, yakınsın, özlenensin ama bugün değil, yarın gibi bir “şey”sin sen… Bugün her şeyi değiştirmek için çabalarken, sen değişmeyen olarak duruyorsun karşımda. Kabul ediyorum. Dünyaya bu kalsın ama sen bilme… Dünyada kaç iklim, kaç zulüm, kaç ölüm var? Bir seni bunların karşısına koymak nasıldır bilemezsin. Bilme! .. Bugün her ölümle biraz ölürken, seni düşündükçe hayata dönüyorum yeniden. Gecenin en karanlık yerindeyim, bir sigara ateşinin aydınlattığı kadar ışık bile olsan yine de istiyorum seni. Sadece benim seni anladığım, kimsenin unutmamak için defterine not düşmediği ama hayatımda hep bir dipnot olarak kalan kendi yasaklarım gibi unutmuyorum seni… Dağları delmiyorum, inmek istemiyorum oralardan. Hepiniz gibi aynada saçlarımı taramak, “günaydın” der gibi sokağa fırlamak ve şarkı söylemek istemiyorum... Adına AŞK diyorlar, gelecek diyorlar… Bana yetmiyor. Her şarkımda sana bir adım daha yaklaşmak istiyorum. Bir başka dilden seviyorum, kırmızıdan daha uzun… Gelincikler gibi bir mevsim değil, dört iklim, köşe bucak, kim ne derse desin geri dönecek yerim yok, bir kentin ortasında çığlık çığlığa bağırarak tek başıma kalsam da yine seviyorum seni. Bu bir suç duyurusudur, kendimi ihbar ediyorum… (Kaynak: dıren) __________________________________________________________ HAYAT Hayata dair... Munzur kadar serin... Kireç kuyusu kadar hareketli ve derinim sana karşı... Seni yaşamayı tarif ederken “çok zor” diyorlar hayat: Gel de bir de benim derinliklerimde yanan ateşin gücüne bak... Benim alazımda yanmaktan daha mı zor seni yaşamak; hayat? Değilsin! Ne zorsun ne de çekilmez! ... Hatta bazen öyle basitsin ki! Acıyorum benim elime düşmüş haline senin! Elime düşmekle kalmıyor bazen bazı yönlerin, birde dilime düşüyorsun zaman zaman! O nedenle hiç iflah olmuyorsun bende! Yanmışsın sen... Her daim bana palazlanan yangının elinde... Hayat; “yaşanmaz” diyorlar senin için, yaşanası yalnız gecelerde; Değilsin hayat... Gel bir de benim içimin yangınlarına bak. Serseri nefesim derbeder, tarumar avuçlarım yangınkarası dehlizlerimde... Hayat; yaşamın bir diğer adısın sen, etimi kemiren tutkudan daha mı zor seni yaşamak değilsin “hayat”... Gecenin bu titrek saatinde; ..yarsız olmak... Seni yaşamaktan bin beter zor be; hayat... (Kaynak: dıren) __________________________________________________________ BEN DELİYİM Ben Deliyim Yorgun ve Yalnızım Kaldırımlara Misafirim Gecenin Gözleri Üzerimde Denizin Ortasında Küçük Bir Adayım Yüzme Bilmem Yüreğimi Bir Yere Bırakmışım Bıraktığım Yerden Çok Uzaktayım Kapıları Üstüme Kapatmışım Üstüme Sürgüleri Beynime Çekmişim Hey! Sabreden Derviş Bana da Sabretmeyi Öğretsene Ben Deliyim… Ama Çok Şey Bilirim Renkler ve Zevkler Bir şey İfade Etmez Benim İçin Sonların Başladığı Yerden Başlangıçların Son Bulduğu Yere Gidiyorum Kara Bir Tren Gibiyim Yani Bir İstasyondan Bir İstasyona Hep Aynı Raylar Üzerinde Ben Deliyim… Yağmurun Yağması Benim İçin Romantik Değil Ben Kurşun Yağmurlarını Bilirim Benim Güneşim Batmaz Dünyam Dönmez Ayım Hep Mehtap Halindedir Rüzgârlarım Doğudan Eser Kadehime Doldurduğum Hüzün Sarhoşuyum Mezem İse Bir Dilim Umut Ezbere Bilirim Yaşamayı Yaşarken Savaşmayı Ben Deliyim… Benim Mevsimim Değişmez Sadece Bahardır Kuşlardan Sadece Güvercini Bilirim Yüreğim Kanatlarıyla Beraber Çarpıyor İnsanlardan Sadece Çocukları Severim Onları da Büyüyünceye Kadar (Kaynak: dıren) __________________________________________________________ DERSİM... DERSİM... “İçeri”den yeni çıkanlara sorulur hep; “çıkınca ilk yaptığın şey ne oldu? ” Benim çıktıktan sonra ilk yaptığım şey, cezaevinin köhne kapılarını arkamda bırakır bırakmaz, cezaevinin dış kapısı önünde beni bekleyen arkadaş ve yakınlarımın, gardiyan ve askerlerin şaşkın bakışları altında, cezaevinin dış bahçesindeki toprağın üzerinde dakikalarca durmak oldu. Toprağı, toprağa basmayı, toprak kokusunu özlemiştim. Yıllarca demir ve beton kafeslere kapatılmış olmanın, yağmurdan sonra uzaklardan gelen toprak kokusunun ve yüksek duvarların görmemizi engelleyemediği gökkuşağının, büyüttüğü bir özlemdi bu… Ama toprak, asıl, Dersim demekti benim için… Yıllar sonra, 2003 yılının yazında, Dersim’e geldiğimde; o dağlar arasındaki küçük kent, insanlar, mimari estetikten yoksun yapılaşma ve tabii ki Munzur ve tabii ki Düzgün Baba ve tabii ki, ancak bir yıl sonrasında gelebildiğim Ovacık, Munzur Gözeleri, her şey ama her şey, benim için bir ömür dolusu birikmiş hasretin tarifi mümkünsüz karşılığı, büyülü, düşsel bir tablo gibiydi… “Bugünleri görmek de varmış”… Dersim'e ilk geldiğimde, bütün varlığımla bana hakim olan duygu bu idi; bugünleri görmek de varmış… Ve ölen arkadaşlarım. Ve halen içeride olan arkadaşlarım… Yaşadığım heyecan ve duygu karmaşası içerisinde öne çıkan, hasret ve buluşma idi. Hasret, boğazıma düğümlenmiş bir yumruk gibiydi. İçimden bir önü alınmaz isyan gibi yükselen ağlamak isteğine kendimi koyuverdiğim yer, Halvori Gözeleri oldu. İnsanlarımızın topluca katledildiği yerlerden biriydi Halvori. Orada ne kadar ağladım bilmiyorum; gözyaşlarım Munzur’a karıştı, Munzur ruhuma… Ağlamak arındırır mı insanı; sonrasında galebe çalacak olan “hayat” ise… Düzgün Baba’ya ilk tırmandığımda, yanımda yürüyen bir babanın, yorulmuş küçük çocuğuna, “yürü oğlum, ha gayret” dediğini duydum, “Düzgün Baba güç verecek sana”… Bu sözler bana da güç vermişti. Pülümür Vadisi’ndeki bir yakılmış köyde, bir yaşlı amcadan dinlediğim Güneş Duası ve Metin Kahraman'ın, o zaman hazırlıklarını sürdürdükleri dualar, semahlar, beyitler çalışmaları hakkındaki anlatımları, Dersim'e dair yaşadığım duygusal kabarışı daha da zenginleştirmişti. Bunu, o dönem yazdığım gazetedeki köşemde de dile getirdiğimi hatırlıyorum. Ya tija mohemed Hometa xore wayiren bike Rave cirane more bide Teyr u turre bide Kose jude ki mare bide. Güneşin, dağların, suların, özgürlüğe yazgılı ülkesi Dersim, tanımsız acıların da vatanıydı. Kuşaklar boyu beraberimizde, varlığımızda taşıdığımız o acılardı, özgürlük tutkumuza vurulmuş prangalar misali. Ben annemin, babamın, dedemin, nenemin, büyüklerimin yani, mutlu, sevinçli oldukları bir tek gün dahi bilmiyorum… Onlar, güldüklerinde dahi, gözlerinin derinliklerinde acılı tarihimizin izlerini taşıyan hüzün pırıltılarıyla beraber gülerlerdi… Benim Dersim'e dair taşıdığım bilincin ilk ve en büyük öğretmeni, babamdır. O karanlık 12 Eylül yıllarında, cezaevi kapılarında oğullarının direnişine sessiz gözyaşlarıyla omuz veren babam… Onunla son görüşmemizde, görüş yerine, yarı çıplak vaziyette, arkadaşlarımın omuzlarında gelebilmiştim. Tek tip elbise dayatmasına karşı, direniş halindeydik. Onun zihnindeki son fotoğrafım, bu oldu. “Baba, bizi teslim almak istiyorlar, onurumuzu, kişiliğimizi yok etmek istiyorlar. Ölsek de teslim olmayacağız” dedim ona. O, bana asla başka bir telkinde bulunmadı. “Açlık grevini bırak” veya bunu ima edecek herhangi bir şey, demedi. “Memlekete dön, burada ne yapacaksın ki” dedim. “Dönmeyeceğim” dedi… Sonradan öğrendim; her sabah cezaevinin kapısına gelmiş. Oturmuş bir köşede. Açlık direnişimiz bittikten sonra dönmüş memlekete. Ama onunla bir daha görüşemedik. Tecritteydik. Yaşadığımız zulme daha fazla dayanamayıp, beyin kanaması geçirerek son nefesini verdiğinde, adımı andığını öğrendim çok sonraları; “o daha çok küçük” demiş… 17 yaşında düşmüştüm mahpusa. Metris'teydim… Büyüklerimizden katliam anıları dinleyerek büyüdüm ben de, her Dersim’li gibi. Nenem, çenesinin altında bir mermi taşıyan dedem, annem, bize 38’leri anlatırken, o, babam, sadece susardı. Gözleri bir noktada sabitleşirdi. Kaçak tütününden derin nefesler çekerdi. Gözleri dolardı. Ama hiç konuşmazdı. Onun suskunluğundan çok şey öğrendim ben… Yönünü rüzgarlara vermiş çocuklardık; ve rüzgarlar, özgürlüğe dair tutkularımız yüklüydü kanatlarında. Ve Dersim Dersim sevda… Dersim; bitmeyen hasretimiz, sevdamız, şiirimiz, türkümüz ve yürüyüşümüzdür. Yeniden bizim rüzgârlarımızı estirmek, başka rüzgârların şaşkın belirsizliğinde yitmemek için… (Kaynak: dıren) __________________________________________________________ * DERSİM DÖRT DAĞ İÇİNDE http://video.mynet.com/ghost_winde/ERKAN-OGUR-DERSIM-DORT-DAG-ICINDE/95334/ Dersim dört dağ içinde Gülü bardağın içinde Dersimi hak saklasın Bir yârim var içimde N’oldu agama n’oldu Gül benzin sarar soldu Ağam burdan gidelim Bu yerler viran oldu Perteyin altı kelek Dersimin altı kelek Pertege gidek gelek Elim elinde olsun Kapı kapı dilenek N’oldu ağama n’oldu Güldü sararıp soldu Ağam burdan gidelim Bu yerler viran oldu ____________________________________________________________________________________________________________________ http://video.google.com/videoplay? docid=-1128542384358365836# Mikail Aslan - Desa Guresa * BİRLİK ZAMANI DERSİM.../ Nice Padişahlar geldi cihana İlim almak için düştü gümana Her bir çesit atmış bir yana Kesilmemiş qal u qırı Dersimin Bismillah diyelim haktan inayet Ta ezel mazarı ihsanı Dersim Muhammet Mustafa şahı velayet On iki imamın lisanı Dersim Ceddimiz şah Hasan, şahı Horasan Himmeti bizlere olmuş sayeban Ikilik Perdesini atalım hemen Birlik makamıdır zamanı Dersim —Ahmet Aslan —