0000020 Sevgi Şiiri - Halil Şakir Taşçıoğlu

Sevgi tek başına kalkamaz bile
Sevilen uzatıp el vermedikçe...
Seven aşkı için düşse de dile,
Yıkılmaz sevgisi bel vermedikçe...

Sevgidir insanı hep diri tutan
Hayattan tat almaz dostu unutan...
Ne sevdalar vardır dağlar eriten;
Yaşamaz sevgiyi bol vermedikçe...

Uğranmaz sevgisiz bir muhannete
sevgisiz düşülür her dem mihnete!
Kolay değil öyle girmek cennete;
Dağ gibi günahlar yol vermedikçe...

Aslan belli olur yattığı yerden,
Sevgi çıkar kalbin attığı yerden!
Seven çırpındıkça battığı yerden
Çıkamaz sevilen dal vermedikçe...

Sevgi Yaratandan ödüldür bize,
Sevdasız olur mu düşünsenize?
Sevgisiz yaşamak büyük mucize!
Hakkın verdiğini kul vermedikçe...

Yaratanın lütfü canlara sevda...
Onsuz bahar olmaz elhan-ı şita!
Dalında her seher bülbül-ü şeyda;
Susar mı bir gonca gül vermedikçe?

Antalya-2015/11

TDK:

mihnet: sıkıntı...
muhannet: korkak, namert...
elhan-ı şita: kış nağmeleri, kış ezgileri...