00000 62 Yaranamadım

Ey güzel, insafın hiç yok mu senin?
Payine yol oldum yaranamadım...
Peşinden koşanlar, hep çok mu senin?
Elinde dal oldum, yaranamadım...

Evinize vardım, çok yüksek duvar!
Bir baktım kapında, kangal köpek var!
Bağırtmayım dedim, el alem duyar;
bahçene çal oldum, yaranamadım...

Kırdı it zenciri, peşime düştü!
Mahallenin halkı yola üşüştü...
Titredim, ellerim çok üşümüştü;
Korkudan lal oldum, yaranamadım...

Ne söz dinlersin ne, halden anlarsın!
Bilmem o kafanda ne planlarsın?
Bir doğru söz desem, tez yalanlarsın;
Görsen ne hal oldum, yaranamadım...

Hiç ıska geçmedim, uğradım her gün!
Yolunu yol ettim, hep üzgün üzgün...
Bir gün evin önüne yatım düpdüzgün;
Kapına kul oldum, yaranamadım...

İçin için yandım, duymadın bile!
Sormadın halimi, hem bile bile!
Yoklamaya geldi, kavim, kabile;
Derdinden kül oldum, yaranamadım...

Aklımı şaşırdım, dağlara çıktım!
Bağırdım, çağırdım, dünyamı yıktım!
Mecnuna döndürdün, canı bıraktım;
Sevdana çöl oldum, yaranamadım...

Antalya-2016/02