Nesli tükenen yalnız, kelaynak kuşu mudur?
Hani insanlık nerde, o hiç görünürde yok!
Kuşların tek zorluğu düzü, yokuşu mudur?
Nesli biten insanlık, sadece sayısı çok...(*)
Mamut bitmişse fil var, nesli biten dinozor!
Kimmiş nesli tükenen, onu bir de bana sor...
İnsana değil, önce, insanlığa kafa yor;
Kelaynak kuşlarına insanların karnı tok...
Yumurtadan birkaç kuş, kesilmişse ne çıkar?
Hem bin bir çeşit kuş var, biri yerine bakar...
İnsanlığı gömmüşler, hala kim ağıt yakar?
Önce insanlık lazım, o kafana iyi sok...
Hayvan sevgisi deyip, kucaklamış sın iti;
Kocalar köpekleşmiş, yiyor hep kadın eti...
İte göstermektense, o güzel meziyeti;
Önce insanı çok sev, kıyımdan elini çek...
Gözünüz aydın olsun, hayvanlar korunuyor!
Onlar rahat ettikçe, halka yol görünüyor...
Kadın kara toprakta, erkekler sürünüyor;
İnsanlık bitsin de gör, hayat ateşten bir ok!
Biraz da insanları, sevsek gök mü yarılır?
Tüm canlıları sevsek, Yaratan mı darılır!
Kamil insan her iki, cihana da sarılır;
İşte o zaman hayat, ne kadar da şık olur...
Antalya-2015/12
Halil Şakir TaşçıoğluKayıt Tarihi : 29.12.2015 15:05:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!