00000 157 Bahar Dalları

Bahar gelince yerden, karıncalar çıkar ya!
Toprağı, bulgur gibi eler bir yana yığar...
Göçmen kuşlar dönerken, başı leylek çeker ya!
Hayatın umutları, bir tek bahara sığar...

Önce cemreler düşer göğe, suya, karaya!
Bacaları tutar ya, leylekler hep kiraya...
Kırlangıçlar saçılır, hem oraya, buraya;
Arkadan hiç dinmeyen coşkun yağmurlar yağar...

Koyun, keçi yavrular, koşar oğlakla kuzu!
Ardından gelir hemen, eski martın dokuzu...
Uğrar milletimizin, meşhur sultan nevruzu;
Köylü kızlar hiç durmaz davarlardan süt sağar...

Bahar, sen ne büyüksün, can verirsin dallara!
Çiçek açar, arılar gider, gelir ballara...
Papatyalar fal olur, dökülür tüm dillere;
Hayat canlanır birden, yeni bir mevsim doğar...

Kelebekler uçuşur, konar tüm çiçeklere!
Hayata ahenk veren, o canım pürçeklere...
Hayran olur insanlar, görünen gerçeklere;
Bunlar yaşayanları, sonsuz sevince boğar...

Antalya-2017/03